Housing Market in Toronto on the Eye of Buyer

There are many houses on the sale list in Toronto at the moment. However, this is not abnormal. On the one hand hundreds of thousands are out of job and making their living with government money, on the other hand, a handful of people were judging the buyers market at the time of crisis. It was said that at the beginning of the pandemic real state market was little shaky and tilting towards the buyers side. But the reality is completely different. There are people who want to turn their property in the liquid since the future of the real state market is unpredictable. 

I was hunting a bungalow in Scarborough area even before pandemic. There were some of the listed properties in my community. I was keeping eyes on them to know the market. Those properties were listed after a few days as sold and with the big tag, sold hundred to two hundred over asking price. It was scary. The property was already listed above the market value. If  somebody pays on top of it an extra dollars, there something unusual going on in the market. If the house is listed for eight hundred thousand, my expectation as a buyers somewhere in the same listed price, may be ten to fifteen thousand higher than the listed according to the market trend. But when the houses are sold like this how can we afford house in Toronto. 

 Last Saturday I went to see dozens of houses with a realtor a friend of mine, Laxman Subedi. Most of the houses were freshly renovated not the most valuable stuffs but the cosmetic one.  Those bungalows were spacious, but most of them have two bathrooms, one for the basement and another for the top floor. The good thing with these bungalows is they are really spacious and the the basement apartment was really nice. But the demerits of them the plumbing and the heating system was still old fashioned. 

 There was a house as per our needs in a peaceful location. School was next to the house and it has good rating. As I was researching about the communities and other amenities, my realtor called me next morning and asked if I was ready for the offer. It was quick decision as we were still collecting information about the location and school. When we finally decided to put an offer, the house was already sold in over asking price. I was thinking of putting eight hundred thousand offer as the house was listed only for seven hundred seventy nine. It was sold more than hundred thousand over asking. Then when somebody asks me how about buying house when the market is cooling off, I get really pissed off. One should try the market before getting some judgement. 

As we have been already in the boat, we have to sail it no matter how many days we go through this process. Everyday we check the posting for sale. There were more than hundreds of houses listed everyday for sale. Not all the houses meet our expectation. When we like the house, we can not meet their expectation. Their expectation was much more than not only our budget, but way above the property value. One day we visited a bungalow near Kennedy and Eglington. The house was listed for $899K. It was freshly renovated. One of the Nepali friends offered $970K, but he lost the deal. Next day, the same house was relisted for 1.5 million. What the hell? The housing market in Toronto is really crazy.nobody can predict the market with the ongoing flow of the market price. 

 The sellers have also very dangerous psychology. If somebody put house on sale in the neighborhood, they wait and see the sold price. If they see the sold price of the similar house in the neighborhood skyrocketing, they go crazy. Next day you can see dozens on the list. It is just like a gambling. When one sees another winning the big, everyone rush to bet to get the big. When one buyer is not ration and goes for the over asking, it hampers the market price. And the genuine buyers become the victim of tycoons who hike the price in the market and get benefited by the other houses that they actually own. Such buyers have multiple houses in the market, therefore they create a trap by hiking the price. 

My another experience is the magic of renovation. Most of the sellers wants to sell their houses without renovation. They often list their house in moderate price. Those houses are sold as it is, and the offer is not unexpectedly high. But those houses which are newly renovated, they are listed in higher prices and also sold quickly in over asking deal. There are professional house flippers. they buy the house in the cheaper price which needs the renovation. As they buy in the cheaper price, they redesign the floor, change the kitchen counter top, add extra washroom, make some cheap cosmetic changes to make it look better and sell in the high price. Lets say, they buy the house below two hundred of the market value, put roughly fifty to one hundred thousand on the renovation and sell over nine hundred thousand. They make 100K to 200K within the few months. 

There are some wise investors on the real state. They buy the property in the cheaper price, do some light renovations with a few pennies and rent. They cover the mortgage with the rental income and grow their investment over time. The real state market in Toronto rarely goes down. 

But it is really hard to buy property for the first time home buyers like me. We have to have twenty percent down payment at hand. Then have to work a lot hard work for the mortgage. Sometime we have to put offer without condition which create the risk of loosing the deposit. If put the condition of house inspection and mortgage, we might not get the deal due to the competition of  the buyers. If there are five offers for the same house in a slight variation, the deal always goes to the clean offer. Nobody wants to go through the period of uncertainty. So it is always difficult to the novice buyers to buy the property in the big cities like Toronto. However, mega cities like Edmonton is always good for the first time buyers. They can buy the house with five percentage of down payment and there is no complex process of mortgage since the houses are really cheap in comparison of the big cities like Toronto and Vancouver. 

Why investors are really after the housing market of the big cities like Toronto and Vancouver? Any investors always look for the growth of their investment first. If they buy the house in the cities like Toronto, they can hold the properties a couple of years by renting the property. Since Toronto is the first place to land for the immigrants, there is always someone waiting to rent. If anyone wants to rent the property on the reasonable price, there is no chance to keep the investment on hold. 

 Everyone is now talking about the real state. They are both experts and novice buyers. Some people say that the effect of pandemic not yet come. So buyers should wait for a while to get the house in their price. But there other people who claim that the real state market never goes down in Canada. Others claim that the US marker will definitely affect the Canadian real state. Many experts are also claiming that when the government stop giving money to the public, then those who lost the job will be rushing to sell their property. But my personal view on it very different than others. I don't think  any of the home owners will sell their house below the recent value of the market as soon as the government stops giving them a couple of hundred dollars. They have their plan and many of them have already paid off the ,mortgage too. Even if they have no money to pay the mortgage at the moment, they definitely manage to pay with the help of the friends or the line of credits. They know that the economic recession in Canada does not last longer.

One of my friends asked me if I was interested to invest on the pre-construction  projects out of GTA. It was not a bad idea. But those properties will not make a profit in comparison to the properties in the GTA. I have seen most of the houses are sold within a week of listing. When you want to sell the property anytime you want, it is always wise to invest to the area where you can sell in the short time. Places like Scarborough, North York, Brampton, Mississauga are always hot zone for the real state market. The price of the houses always go up. Once you invest on such property, you never have to look back. But situations like pandemic are always possible. Nobody knows the future. We can wish for the best.   

टुडिखेल देखि ब्लफ्फर पार्क सम्मको साइकलको कथा

पहिलोपल्ट साइकल छुँदा म सोह्र बर्षको थिएँ। पाल्पाको तानसेनमा आइए दोश्रो बर्षमा पढ्दै गर्दा टुडिखेलमा यो मौका मिलेको हो। शिरमा श्रीनगर र पाउमा माँडीफाँट लमतन्न सुतेको तानसेन बजार अत्यन्तै सुन्दर नगरी हो। त्यसको छाती हो टुडिखेल।

तानसेन बहुमुखी क्याम्पस पढ्ने धेरैजसो बिधार्थीहरु  जहाँसुकै बसेपनि दिनको एकपल्ट टुँडिखेल पुग्थ्यौ । छहरा,  खानिछापका सुन्तला र छिमेकी रास्ट्रको  मुंगफली  किनेर बस्थ्यौ चौरमा  घाँम ताप्न। आहा!कति रापिलो हुन्थ्यो पुष माघतिरको  घाँम। 

बिहानको समयमा टुँडिखेलबाट माडीफाँट पटास सेतो कपासले भरिएको मैदान जस्तो देखिन्थ्यो। बिदेशी पर्यटकहरु यसलाई ह्वाइट लेक नामकरण गरेका थिए। टुँडिखेलको पल्लो छेउमा नेपाल सेनाका जवानहरु परेड खेल्थे। राता र गुलाबी रंगका सुट लगाएका केटीहरु लजाउदै टुँडिखेलको छेउछाउबाट हिड्थे। कोही साइकलबाट लडेको  देख्नासाथ  खितितिति  हाँस्थे उनीहरु। 

टुँडिखेलको छेवैमा एउटा साइकल भाडामा दिने पसल थियो। मैलेपनि  एकदिन दिउसो एक घन्टाको पाँच रुपियाँ  तिरेर साइकल भाडामा लिए। टुँडिखेलमा लड्दै र पड्दै आधा घन्टामा अलिअलि हेन्डिल अडाएर गुडाउन सक्ने भएको थिए त्यो दिन।  कम्ता खुसी भएको थिइन म। एक घण्टा जतिमा भुइमा खुट्टो नटेकी गुडाउन सिके। 

भोलिपल्ट अर्को एकजना साथि  र म  मिलेर एक घन्टाको लागि साइकल भाडामा लियौ। त्यो दिन पहिलोपल्ट  टुँडिखेलको फेरो मारेको थिए मैले। त्यसपश्चात पक्कि बाटोमा गुडाउने आँट बढ्यो। त्यसैदिन  साइकल बत्ताउदै टुडिखेल मार्गमा छिराएँ । एक्कासी जोडसंग हर्न बज्यो पछिल्तिर । म्याल्धारातिरबाट  टिपर धुलो उडाउदै नजिकै आएको रैछ। पछि फर्केर  हेर्दा साइकलको ब्यालेन्स गुमाएँ । साइकलसंगै म पनि बाटोको छेउमा पल्टिएँ। भुइँबाट उठ्न नभ्याउदै  चटकेलाई झैँ मान्छेहरुले घेरिसकेका थिए। घुँडामा सेतै हड्डी देखिनेगरी  ठोक्किएको थियो। दुखाइ भन्दा धेरै लाज लाग्यो त्यसबेला। 

त्यो दिन पश्चात करिब चार वर्षसम्म साइकल छुने मौका मिलेन। केहिबर्ष पछि बि ए पढ्नको लागि बुटवल झरे। कलेजमा धेरैजसो केटाकेटीहरु साइकलमै आउथे। म गोलपार्क नजिकै बस्ने हुनाले क्याम्पस जान आउन नजिक पर्दथ्यो। तर साइकलको रहर भने जीउकातिउ थियो। अलिअलि पैसोको जोहो गरेर हिरो साइकल किने। त्यतिबेला लेडिज र जेन्स साइकल भन्ने नै थाहा थिएन। मेरो साइकल परेछ लेडिज। अर्को दिन रमेशले भनेर मात्र थाहा पाए। तर म मात्रै थिइन लेडिज साइकल चड्ने ,अरु पनि थुप्रै थिए। त्यसैले पनि चित्त बुझाए।  त्यो साइकल मैले झन्डै दुइ वर्ष जति चलाए। त्यो साइकल चढेर म फर्साटिकट, मणिग्राम,सालझन्डी, भैरहवा, लुम्बिनी र सुनौली सम्म आइजाइ  गर्थे बेला मौकामा। कैयौ पल्ट 'बाल बाल बचगया' को हिरोइक पात्र बनेको छु। 

 
भारतको नौतनवामा  साइकल बुटवलमा भन्दा  धेरै सस्तोमा पाइन्थ्यो। साथी भिम र  म त्यहाँ पुग्यौ  साइकल किन्नकोलागि।  एकएकवटा साइकल किन्यौ 'मुन्नीको साइकल' पसलबाट । पसलेलाई ग्रिस दल्न लगाएर साइकल पुरानो जस्तै  बनायौ। एक एक किलो काउली किनेर कालो प्लास्टिकको झोलामा राखी हेन्डलमा झुन्ड्यायौ। नयाँ साइकल देख्यो भने भन्सारको पुलिसले समात्ने डर हुन्थ्यो। त्यो दिन डरै डरमा नौतनवा   देखि चलाएको साइकल कतै नरोकी मणिग्राम पुगेर बल्ल रोक्यौ। पसीनाले निथ्रुक्क भिजेको थियो जिउँ। कपडा निचोरेको भए  सायद एक लिटर जति पसीना झर्थ्यो होला। तरपनि भन्सार छलेर साइकल लैजादा ठुलै प्रप्ति भएजस्तो लाग्थ्यो त्यो बेला । 

तिन बर्ष पछि झोला बोकेर बल्खुबाट किर्तिपुरको उकालो चढियो। मास्टर्स डिग्री पढुन्जेल दिनदिनैजसो ढुङ्गा मुडा, नारा जुलुस गर्ने र टाएरको आगो ताप्ने काम भयो।बैसट्ठी त्रिसठ्ठीको आन्दोलनले गर्दा  पढ्ने तथा पढाउने बाताबरण नै थिएन। कलेजबाट फर्कदा एकदुइपल्ट पुलिसले क्याँकेको घटना मानसपटलमा  अझै ताजा छ। तर  चार वर्षको काठमान्डौ बसाइमा साइकल छुने मौका भने  मिलेन। पछि मास्टरी पेशा सुरु गरेपछि धेरै  हेटौडा बसियो। साइकल भन्दा मोटरसाइकलको आबश्यकता देखियो। साइकल त  चढीयो  तर मोटर जोडेको। 

करिब नौ बर्षको हेटौडा बसाइ पछि क्यानाडा पसियो।  हिउँले पुरेको थियो जताततै जुनबेला हामी  ठुला ठुला सुटकेस  बोकेर एड्मन्टन इन्टरनेसनल एअरपोर्टबाट बाहिरिएका थियौ। साइकल र मोटरसाइकलको नामोनिसान थिएन। जब हिउँ  पग्लिदै गयो र घमाइला,रमाइला र हरियाली दिनहरु शुरु भयो।  त्यसपछि मात्र फाट्टफुट्ट साइकलहरु देखा पर्न थाले सडकहरुमा। त्यसपछि मलाई पनि साइकलको रहर जाग्यो। 

साइकल किन्न 'वेस्टर्न साइकल' स्टोर्समा  पुगे। आठसय डलरभन्दा कमको साइकल थिएनन्। सय डलरको बजेट थियो साइकलको लागि। अर्कोदिन  साथी मानिस  खरेलले क्यानेडियन टाएरमा सस्तोमा पाउछ उतै जाउ भने । सबै भन्दा सस्तो साइकल $८५ क्यानेडियन डलरमा किन्यौ। हेलमेट, पानीको बोतल, र घन्टी समेत गर्दा $११० डलर जति पर्यो।

साइकल किनेको भोलिपल्ट दुवैजना साइकल यात्रामा निस्कियौ सस्काचेवन नदि किनारमा। नदीको किनारै किनार साइकलको लागि अलग्गै बाटो थियो। बाटोको दुवै छॆउमा हरियाली रुखहरु थिए। टाउकैमाथि चराहरु फुर्र फुर्र उड्थे।  बाटो धेरै जसो ठाउमा कालो पत्रे गरिएको थियो।  यस्तो बाटोमा  साइकल चलाउनुको  मज्जा बेग्लै थियो। केटाकेटी देखि लिएर बुढाबुढी सबैले साइकलको मज्जा लुटेका  थिए। मलाई भने बागमती नदीको किनारै किनार यस्तै साइकलको लेन भैदिएको भए मोटरसाइकलको भिड अलि कम हुन्थ्यो काठमान्डौमा  जस्तो लाग्यो। पार्क, नदि, सडक जे देख्दा पनि नेपालसंग तुलना गर्न मन लाग्ने। 

साइकल चलाउदै गर्दा बाटोको छेउछाउका बस्तीहरु, सुन्दर पार्क र चराचुरुंगीहरुको मधुर चिरबिरले मनै रोमान्चक पार्दथ्यो। ठाउँ ठाउमा साइकल रोक्दै हरिया जंगलहरुमा आँखा डुलाउथ्यौ र सोच्थ्यौ के जाडो याममा देखेको एड्मन्टन यहि हो त ? नोभेम्बर, डिसेम्बर, जनवरी, फेब्रुअरी, मार्च र अप्रिल सम्म जताततै हिवै हिउले सेताम्मे पार्ने यो ठाउँ समर सिजनमा अत्यन्तै हरियाली र सुन्दर देखिन्छ। वास्तविक सुन्दर हेर्नको लागि गाडीमा डुलेर हुदैन।  या त पैदल हिड्नु पर्यो जो सम्भब थिएन या साइकल जुन चाही पुरै सम्भब थियो। 

त्यो दिन पछि म एक्लै धेरै पल्ट रिभर भ्याली, भ्याली जु र 'इन्ड अफ द वोर्ल्ड' पुगेको छु। हर्लेकपार्क अहिलेसम्मकै मनपर्ने ठाँउ हो मेरोलागि।  यो सस्काचेबन नदीको किनारमा अबस्थित अत्यन्त सुन्दर पार्कहरु मध्य एक  हो। यसको  बिचमा सानो लेक  छ।  यो पोखरी नै बास्तबमा भन्ने हो भने यो पार्कको गहना हो। बसन्त श्रीतुको सुरुवात संगै क्यानेडियन गिज यो पार्कमा भित्रिने गर्दछन। सयौ पल्ट साइकलमा फेरो मर्दा पनि धित मोर्दैन।

एक दुइ वर्ष सम्म नयाँ नयाँ साइकलको बाटो खोज्दैमा बित्यो। त्यसपछि भने मौसम राम्रो भएको बेला काममा पनि साइकलमै जान थाले। म एड्मन्टको डाउनटाउनमा बस्ने हुदा अन्य ठाउहरुमा भन्दा साइकलको बाटाहरु धेरै थिए। तर एडमन्टनको मौसम एकदम अपत्यारिलो हुन्थ्यो। छिनमै अत्यन्त गर्मि हुन्थ्यो भने छिन भरमै मौसम माइनसमा झर्दथ्यो। जसले गर्दा काममा लगातार साइकलमै जान पनि सम्भब थिएन। बिहान आकाश छ्याङ्ग हुन्थ्यो।  घाम रापिला हुन्थे। तर त्यहि मौसम कठ्यांग्रिने जाडो भैदिन्थ्यो दुइ चार घन्टामै।  तर पनि जाडो यामका चार महिना बाहेक साइकल मज्जाले चलाइयो। पाँच बर्षको  सहयात्रामा यसले कहिले धोका  दिएन। 

करिब पाँच बर्षको एडमन्टन बसाई पछि हामि टोरोन्टो सर्ने भयौ। साइकल लैजानको लागि त्यति सहज थिएन। तर पनि सामानहरु संगै लैजान मिल्ने भएसम्म लानुपर्ला भन्ने सोच बनाएको थिए। सर्ने भनेको अगिल्लो दिन मुलढोका बाहिर साइकल राखेर म घरभित्र छिरे।  पछि एक घण्टा जातिमा बाहिर निस्कदा साइक गायब थियो।  साइकलको चोरी भैसकेको थियो। निर्जीव बस्तु भएपनि त्यो साइकल संग गहिरो प्रेम बसेको थियो। एक्लै भएको बेला मन भुलाउने साथि थियो। प्रकृतिसंग एकाकार गराइदिने साधन थियो। मेरो प्रिय बस्तु चोरि भएकोमा ठुलो दु:ख लाग्यो।  

२०१९ अगस्ट महिनामा हामि सपरिवार भीया रेलमा चढेर एडमन्टनबाट  टोरोन्टो मुभ गर्यौ। टोरन्टो झरेको केहिदिनमै साइकल किने।  किनेकै  दिन बेलिया क्रिसेन्ट टोलको भित्रि बाटो हुदै डयान्फोर्थ रोड सम्म पुगे । साइकलमा डुल्दा  बास्तबिकरुपनै त्यहाको बस्ति, भूगोल र संरचना  हेर्न मिल्छ जुन गाडीमा सम्भब हुदैन। पैदल हिडेर पनि सबै ठाउहरुमा पुग्न सम्भव हुदैन। 

स्कार्बोरोमा थियो बसाई।  एकजना दाई  हुनुहुन्थ्यो चन्द्र पौडेल कहिले काही साइकलमा हिड्न रहर गर्ने।  तर उहाँलाई फुर्सद अलि कम मिल्थ्यो। एकदिन उहाँसंगै उडबाइन बीच जान भनेर निस्कियौ। गर्मि र साइकल लेनको राम्रो जानकारी नभएको हुदा  भिक्टोरिया एभेनिउबाटै फर्कियौ। त्यो दिन हामीले झन्डै १२ किलोमिटर जति मात्र साइकल चलायौ।  त्यसपछि भने एक्लै एक्लै कहिले थमसन पार्क त  कहिले ब्लफ्फ़र पार्कभित्रको बाटोमा  चलाउन सुरु भयो।   

साइकल चलाउने उत्तम समय निस्कियो लक् डाउन ।  एउटा त समय बिताउनु थियो। अर्को शरीरलाई व्यायाम गरेर चुस्त र दुरुस्त राख्नु। खालि समयमा  किताब पढ्ने तथा  नयाँ नयाँ ठाउँहरुमा साइकल कुदाउने दुइवटा बानि छ। दिनमा चार पाँच घण्टासम्म पनि  मैले लगातार पेडल घुमाएको  छु। यात्रा गर्दै गर्दा सुन्दर र रमणीय ठाउहरू भेटिनसाथ् एकै छिन भएपनि रोकिन्छु। फोटाहरु खिच्छु। प्राकृतिक सुन्दरताको कावा खान्छु। मैले  जिबनमा यो भन्दा धेरै आनन्दको महशुस कहिले  गरेको छैन। हुन त म आफु पहाडी गाउमा जन्मेर हुर्केकोले गर्दा प्राकृतिक सुन्दरताले सानै देखि मेरो शरीरलाई सुम्सुम्याएको छ।

हाइल्याण्ड क्रिक पार्क भित्रको साइकलको बाटो अत्यन्त सुन्दर र रमणीय छ।  सबभन्दा पहिले मा त्यो ठाउमा नियुरो टिप्नको लागि पुगेको थिए। घना जंगलको बिचबाट एउटा खोला बगेको छ। त्यहि खोलाको किनारै किनार साइकलको पक्कि बाटो छ। त्यो बाटो लेक ओन्टारियोसंग जोडिन पुग्छ। त्यहाँदेखि लेकको किनारै किनार पुर्बतिर साइकलको बाटो छ। साँझको बेला साइकल चलाउदा तलाउको पानिमा आएको छाल किनारमा राखिएका ठुला ठुला ढुंङ्गाहरुसंग ठोक्किन पुग्छ र पानीको छिट्टा हाम्रो शरीरमा पर्दछ। त्यो क्षण अति रोमाञ्चक हुन्छ मेरो लागि । 

साइकल चलाउदै जादा छेउछाउ चारा टिप्दै गरेका पानि हाँस, क्यानेडियन गिज, विभिन्न साइज र रंगका लोखर्केहरुले मनै आनन्दित तुल्याइदिन्छ।  त्यो बिशाल छातीमा एकैछिन मात्र हैन सदा सदाको लागि समर्पित भैदिन मन लाग्छ।  प्राकृतिक सुन्दरताले जुन आनन्द दिन्छ त्यो मानब निर्मित कुनै पनि बस्तुले  दिने सक्दैन। म कैयौ पल्ट त्यो रमणीय ठाउमा पुगेको छु। तलाउ किनारमा भएका ठुला ठुला ढुंगाहरुमा एकैछिन भएपनि आखाँ चिम्लेको छु र निमेसभरको लागि भएपनि दैनिक हुने तनाबबाट छुटकारा पाएको छु । कोलेस्ट्रोल घटाएर सामान्य अबस्थामा पुर्याएको  छु। 

साइकलमा बरालिने अर्को सुन्दर ठाउँ हो थमसन पार्क। यो भौगोलिक हिसाबले  आफैमा अत्यत सुन्दर पार्क हो भने, विभिन्न साइकलका बाटोहरु यो ठाउँमा जोडिन्छन।  थमसन पार्कबाट पश्चिमतर्फ गयो भने एल्स्मेयर सडक सम्म झन्डै तिन किलोमीटर बाटो खोलाको किनारै किनार जान्छ। चराचुरुन्गीहरु देखि  लिएर मृग र विभिन्न जातका लोखर्के र खरायोहरु बाटोको तलमाथि देख्न सकिन्छ। थमसम पार्कको उत्तरपूर्वतर्फ  सोहि खोलाको किनारै किनार साइकलको पक्की बाटो छ जुन बाटोले त्यहाँको विभिन्न बस्तीहरुलाई जोडेको छ।  जादै गर्दा अर्को छोटो तर अत्यन्त सुन्दर बाटो छ मकावन पार्क भित्र।  यो बाटो मकावन हुदै ब्रिम्ले सडकमा जोडिन्छ। बाटोको तलमाथि दन्ते लहर झैँ मिलेको बस्ति छ। प्रायजसो बस्तीका केटाकेटीहरु लर्खराउदै  साइकल यताउति  गराइरहेका हुन्छन यो सडकमा। 

हार्बर फ्रन्ट र लेकसोरमा साइकल चलाउदा रानी पोखरी, टुडिखेल र सुन्धाराको याद आउछ। सी एन टावरले मुसुक्क हाँस्दै हेर्दा भीमसेन स्तम्बको याद आउछ। सी एन टावर अझै जवान छ म जस्तै।  हामि एकै सालमा जन्मेका रहेछौ। तर भीमसेन स्तम्भले  कैयौ पल्ट पुनर्जन्म लिइसक्यो। 

 

एकदिन बिहानै हार्बरफ्रन्टमा साइकल चलाउदै गर्दा बेस्सरी थाकेछु। साइकल अड्याएर लेक छेउको कुर्चीमा बसेँ। बिस्तारै मेरो अगाडी उभिएका गगनचुम्बी सिसामहलहरु पग्लिदै गए । सी एन टावर एकैछिनमा विलीन  भयो। त्यहाँ एउटा भिषण आगलागी भयो । आगो निभाउनको लागि मान्छेहरु घोडाका बग्गीहरुमा चढेर कुदिरहेका थिए। घरघरबाट मान्छेहरुले पानी  फालेर आगो निभाउने प्रयत्न गरिरहेका थिए। हेर्दा हेर्दै वेलिंगटन र योङ्ग स्ट्रीटका सयौ घरहरु खरानी भए। नजिकैको होर्डिंगबोर्डमा अप्रिल १९, १९९४ देखाइरहेको थियो। बिस्तारै आगोको लप्काले साइकलको टायर पग्लिन थाल्यो। म आत्तियर भुइमा झरे। 

'हेल्लो सर, आर यु ओके?' भन्ने शब्दले म झस्किए। मेरो अगाडी उभिएका थिए गस्तीमा हिडेका दुइजना पुलीस। लेकको छेउमा भएका कुर्चिहरुमा निधाउन मनाही रहेछ। थाकेको ज्याँन कतिबेला भुसुक्कै भएछ पत्तै भएन। त्यसपछि त्यतातिर खासै जान्न म। 

आजकल ब्लफ्फर पार्क  जान्छु फुर्सद  हुनसाथ। म बस्ने ठाउँदेखि पाँच किलोमिटरको दुरीमा पर्दछ यो । पार्क भित्र साइकलकै लागि बनाएको बाटो नभएपनि लेकको किनारैकिनार कच्ची बाटो छ। राम्रोसंग बाटोमा ध्यान नदिने हो भने फुत्त पानीमा खस्न बेर लाग्दैन। किनारमा लम्पसार परेका ठुला ठुला  ढुंगामा ठोक्किएर पानीका थोपाहरु गाला चुम्न  तछाड मछाड गरिरहेका हुन्छन। खुसीले छाती बुरुक्क  बुरुक्क उफ्रिन थाल्छ। अनि हावामा कावा खान थाल्छु म साइकल चलाउदै। 

टुँडिखेल देखि ब्लफ्फर पार्कसम्मको साइकलको कथा 

लघु कथा "रमेश सर"

रमेश सर बिधार्थीहरुलाई बारम्बार भन्ने गर्थे ,"हेर केटाकेटी हो जाड रक्सिको सेबन कहिले नगर्नु। जवानीमा जोस हुन्छ। जोसमा होस् कहिले नगुमाउनु। चुरोट भन्ने चिज त छुदा नि नछुनु। " उनको यो मन्त्र दिनदिनै जसो सुन्थे बिधार्थीहरु। मदन पनि रमेश सरको चेला थियो। निकै सम्मान गर्थ्यो।  रक्सि सेबन नगर्नु बह्नेर दिएको उपदेश उसको लागि गुरु मन्त्र नै बन्यो। 

एकदिन मदन पनि प्लस टु पास गरेर अस्ट्रेलिया उड्यो। साथीहरुले कति कोशिष गर्दा पनि उसले रक्सि छोएन। उसलाई गुरुमन्त्र ले राम्रै काम गरेको थियो। 
दुइ बर्षको अस्ट्रेलियाको बसाइपछि मदन घर फर्कने योजना बनायो। घर फर्कदा आफ्नो गुरुलाई केहि चिनो लैजाने विचार गर्यो।  उसले  रमेश सरलाई फोन गरेर सोध्यो,"सरलाई विदेशबाट केहि चिनो ल्याईदिउ कि भनेर फोन गरेको। केहि इच्छा भए भन्नुस है।" 

 रमेश सर निकै खुशी हुदै  भने, "रेड, ब्ल्याक, ब्लु  लेबल जे ल्याउदा नि हुन्छ। एक बोतल चै  जसरी भएपनि ल्याइदेउ है बाबु। एक प्याकेट सिगार पनि हाल है। "

लघु कथा "रंजन "

रन्जन सधै खुशी देखिथ्यो। उसले अमेरिकाको न्यु ओर्लियन्स युनिभर्सिटीबाट सामाजिक मनोविज्ञान बिषयमा पी एच डी गरेको थियो। त्रिभुवन विश्वबिद्यालयमा अध्यापन गर्दथ्यो। अमेरिका पढेर पनि नेपालमै फर्केर काम सुरु गरेकाले पनि उसका प्रशंसक धेरै थिए। उसले सामाजिक संजालहरुमा थुप्रै  फलोअरहरु कमाएको थियो। 'जिबन अमुल्य छ। अमुल्य जिबन खुशीकोसाथ  जिउनको लागि जति शारीरिक स्वास्थ्यको महत्व हुन्छ त्यतिकै मानशिक र सामाजिक स्वास्थ्यको पनि आबस्यकता पर्दछ" भन्दथ्यो। 'स्ट्रेस, डिप्रेसनले गर्दा आधुनिक युवावर्ग  बिनासतिर लम्कदै छ। उनीहरुलाई बचाउनु हाम्रो जिम्मेवारी हो', उसले सभा समारोहरुमा भन्दथ्यो। 'आत्महत्या सामाजिक अपराध हो। त्यसको जिम्मा समाजले लिनु पर्दछ। राज्य यसमा जिम्मेबार बन्न पर्छ', भन्ने बिषयमा बहश चलायको थियो। 'विभिन्न युवा समुहको कार्यक्रममा ऊ निकै रुचाइएको बक्ता थियो। युबाहरु सृजनशील काममा ब्यस्त हुनु पर्छ। सामाजिक कामहरुमा सहभागी हुनपर्छ। समाजले युबाहरुलाई घुलमिल गर्ने बाताबरण बनाउनु पर्छ। त्यसले गर्दा उनीहरुको सामाजिक तथा मानशिक स्वास्थ्यमा सकारात्मक प्रभाब पर्छ। युवाहरुले नशा सेबन गर्ने मौका पाउदैनन।डिप्रेसनको शिकार हुन बाट जोगिन्छन।' उसको चर्चा देशभरि फैलिएको थियो।
अचानक धेरै दिनसम्म रंजन सोसल मेडियाहरुमा देखिएन। बिश्वबिद्यालयमा पनि बिदामा बसेको थियो रे ऊ। बोलाएका धेरै कार्यक्रममा पनि पुगेन। धेरै पछि एक दिन उसको घरमा मान्छेहरुको भिड जम्मा भयो। चारजना पुलिसहरु पनि आगनमा उभिएका थिए। रगुबिर सरले भने "यो उसले गरेको हुने सक्दैन। सधै त्यति खुशी देखिने मान्छेले यस्तो निर्णय कसरि गर्न सक्छ।" चबुकलालले भित्तोमा पिच्च पानको झोल थुक्दै भन्यो, "खुशी पो देखिन्थ्यो। खुशी नै थियो त ?