मेरो कुरा 

भनिन्छ आफुभित्र भएको अथाह सम्पतीलाई चिन्यो भने, जिन्दगी अत्यन्त महत्वपुर्ण र

आनन्दित हुन्छ। चिन्न सकेन भने जिन्दगिमा दुख, कष्ट र विषाद मात्रै बाकि रह्न्छ।जिबन

अन्यौलमा बल्झिरहन्छ। तर भने जस्तो पनि हुदैन जिबन।सबैको सोच फरक फरक

हुन्छ।सबैको जिबनकथा एउटै हुदैनन्। जसरि मान्छे मान्छे बिचमा रुप फरक हुन्छ, त्यसैगरि

उसको भोगाइ फरक हुन्छ। सोचाई फरक हुन्छ। हुर्केको समय र ठाँऊ फरक हुन्छ। खाएको

पानि र पिठो फरक हुन्छ। परिबार, समाज र भेग फरक हुन्छ। अझै बिस्तारमा हेर्दै  जाने हो

भने भाषा, धर्म र संस्कृति फरक हुन्छ। यति धेरै कुराहरुको फरक हुदा हुदै पनि मानब

शरीरका अंगहरु र तिनले गर्ने काम लगभग समान हुन्छ। भोक लाग्छ सबैलाई। दिशा पिसाब

लाग्छ सबैलाई। रोग लाग्छ सबैलाई। खुशी, दुखि सबै हुन्छन। मायाँ प्रेम सबैले गर्छन। बसेर,

उठेर, सुतेर, कुदेर जसरि भएपनि जिबनको लिगलिगे दौडमा लागेकै हुन्छन सबैजना। यहि

समानता भित्रको फरक फरक भोगाइहरुको संग्रह हो ब्लफर पार्क डायरी। 

हुन त म अलि पहिले देखि नै डायरीमा बिशेष खालका घटनाहरु कोर्ने गर्थे। कतिपय

हराएर गए। पछि कम्प्युटरको जमाना आएदेखि भने ब्लग बनाएर त्यतै लेख्न शुरु गरे। २०१४

सालमा क्यानाडा छिरे संगै ब्लग लेख्ने क्रम अलि बढ्यो। जब मार्च ११, २०२० मा विश्व

स्वास्थ्य संस्थाले कोभित १९ लाइ एक महामारीको रुपमा घोषणा गर्यो।  यसले सबैलाई

आफ्नै घरभित्र बन्दी जस्तै बनाएको थियो। बिहान देखि बेलुकासम्म भाग दौड नगरी नचल्ने

हाम्रो जिबन घरभित्र यता उता गर्दै बितिरहेको अवस्थामा मनमा अनेकन कुराहरुले हुण्डरी

मचाईरहेको हुन्थ्यो। बर्तमान समयको अप्ठेरो परिस्थिति र अनिश्चित भविष्यको चिन्ताले

तनाब बढ्दो थियो। त्यहि समयलाई सदुपयोग गर्दै मनमा गुम्सिएको उकुमुकुस कहिले ब्लग

त कहिले डायरीको पानाहरुमा पोख्न सुरु गरे। 

यसरि लेख्दै जाँदा “पब्लिस अर पेरिस’ अर्थात्  ’लेखकका सृजनाहरु पाठकसमक्ष पुगेनन् भने

तिनीहरुको मृतु असम्ब्यभावी छ’ भन्ने कुरालाई मनन गरेर लेखहरु फाट्टफुट्ट अनलाइन

पत्रिकाहरुमा पठाउन थाले। उनीहरुले प्रकाशन गर्न थालेपछि मनमा हौसला बढ्न

थाल्यो।सोसल मिडियामा पनि  सकारात्मक कमेन्टहरु आउन थाले।लेख्दै जादा मानशिक

तनाब कम हुनुको साथै आत्मासन्तुटि बढेको महशुस गरे। बाहिर बाहिर खुशी खोज्दै

भौतारिएको यो मन जुनदिन एउटा कथा जन्मिन्थ्यो त्यसै दिन सबैभन्दा खुशी

हुन्थ्यो।यसरि लेखन कार्यले एक थेरापीको काम गर्यो।  हुन त म अंग्रेजी साहित्यमा मास्टर्स

गरेर करिब एक दशक साहित्य नै पढाएकोले अंग्रेजीमै कथाहरु लेखेको भए नि हुने हो।

अधिकांश  डायरीका पानाहरु अंग्रेजीमा नै भरिएका छन। तर जब नेपालिमा लेख्न थाले, बल्ल

मन तृप्त भएको महशुस हुन थाल्यो। जहाँ बसेपनि, कामको शिलशिलामा जुनसुकै भाषा

बोलेपनि नसा नसामा नेपालि भाषा सलबलाई रहेको हुदो रहेछ। नेपालिमा बोल्दा र लेख्दा

जुन आत्मसन्तुष्टि मिल्छ त्यो अन्य भाषा बोलेर मिल्दो रहेनछ। यसरि लेख्दै जादा एउटा

किताब नै निकालौन त भन्ने आँट बढ्यो।र यसरि जन्मियो ‘ब्लफर पार्क डायरी।’

यसका पात्रहरु नब्बे प्रतिशत काल्पनिक छन्। लगभग दश प्रतिशत बास्तबिक होलान्। कथाका

प्रसंगहरु धेरैजतो वास्तविक घटनामा आधारित छन् भने कतिपय काल्पनिक पनि छन्।

अधिकांस पात्रहरु नेपालबाट क्यानाडा वा अन्य कुनै देश पुगेका, त्यहाँ पुगिसकेपछिको

उनीहरुको भोगाइ, बिगतको याद र भविष्यको अन्यौलतालाई देखाउन खोजेका छन्।

त्यस्ताखाले पात्रहरुमा बिद्यार्थी, पी आरमा गएका तिस देखि पचास वर्षभित्रका हुँदाखादाको

जागिर छोडेर भासिएका नेपालीहरु र त्यहाँ छोराछोरी नातिनातिना भेट्न गएका आमाबुवाहरु

छन्।म बाटोमा हिड्दा देखेको, काम गर्दा भोगेको, साथिभाइहरु संग गफिदै गर्दा सुनेको

घटनाहरुलाई अलिअलि फूलबुट्टा थपेर लेखेको छु। कोरोना महामारीको आसपासमा

लेखिएको हुनाले अधिकांश पात्रहरुमा कोरोनाको प्रत्यक्ष वा अप्रत्यक्ष प्रभाब परेको छ। कुनै

व्यक्ति, समाज, वर्ग, जाति, धर्म सम्प्रदाय, देश र राजनीतिक दलको नाम उल्लेख भएता

पनि घटनाहरु काल्पनिक हुन्। कहिँ कतै गल्ति भएकोमा क्षमा चाहन्छु। शुझाबहरु दिनुहोला

अर्कोपल्ट सुधार्ने कोशिश गर्ने छु। समग्रमा यसले नेपाल र क्यानाडामा भएका नेपालिहरुको

अनुभव र  मनोदशा आंशिक रुपमा भएपनि पाठकहरु समक्ष पुर्याउने कोशिस गरेको छ भन्ने

मलाइ लागेको छ। बाकि पाठकहरुमै छोडे। 

मेरा लेख रचनाहरु बारम्बार प्रकाशित गरेर पाठकहरुमाझ पुर्याइदिनुहुने नेपाल टच कयानाडा 

टिमका साथीहरु बेनुप भट्टराई, जयराम गौतम र यम घिमिरेप्रति निकै आभारी छु। त्यस्तै

नेपालबाट प्रकाशित हुने सेतोपाटीका सम्पादक अमित ढकाल ज्युप्रति पनि आभार व्यक्त

गर्दछु जसले मेरा कथाहरुलाई हजारौ पाठकसामु पुर्याइदिनु भयो। आभारी छु, गाँउशहर

अनलाइन पत्रिकाका संचालक रुद्र भट्टराई खोजि खोजि मेरो लेखहरु प्रकाशन गरिदिनु 

भएकोमा। 

चोभार ब्लुज जन्मिनु भन्दा पहिले नै प्रकाशित भएका  ‘फ्लानर फेन्टासी’ धिर्बाको विदेश

यात्रा’ कथाहरु  पढेर म यसका लेखक बिक्रमभक्त जोशीसंग फेसबुकमा जोडिएको थिए।

त्यसपछि उहाँले  मेरा कथाहरु पढेर बारम्बार हौसला दिइरहनु भयो। बिक्रमजीले ‘‘तपाईका

कथाहरु राम्रा छन्। किताब निकाल्न ढिलो नगर्नुस’ नभनेको भए सायद यति चाडै मेरो यो

पहिलो कृति जन्मिने थिएन।  उहाँले नै प्रकाशक शिखा बुक्सका पुष्पराज पौडेल , सम्पादक

राजकुमार बानियासंग जुडाइदिनु भयो। यो सबै तारतम्य मिलाइदिने बिक्रमभक्त

जोशीजीलाई जति धन्यबाद दिए पनि कमि हुन्छ। मेरो पहिलो कृतिलाइ भरोसा गरेर आफ्नो

प्लेटफर्म उपलब्ध गराउनुहुने पुष्पराज पौडेलजीलाई मुरी मुरी धन्यबाद दिन चाहन्छु।

बहरगोरुको मेलो झैँ उबडखाबड मेरो लेखनलाई उत्कृष्ट सम्पादन गर्नु हुने बरिष्ट सम्पादक

राजकुमार बानियाजी प्रति गहिरो आभार प्रकट गर्दछु। 

बेला बेला मेरा कथाहरु सुनेर ‘अलि गफ लाइस क्यो’ भन्दै लेख्न उत्प्रेरणा दिने मेरी ममतामयी

आमा सधै मेरो उर्जाको स्रोत हुनुहुन्छ। श्रीमती अनिता गौतम, छोरा दिब्यश  पौडेल र छोरी

श्रेया पौडेल मेरा पहिलो पाठकहरु हुन्।उनीहरुलाई न्यानो माया छ। बिशेष आभारी छु,

साहित्यानुरागी भाई निलम पौडेलप्रति पनि जसले मलाई बारम्बार लेख्न प्रोत्साहित गरिरह्यो।

मेरा दाइहरु चेतनारायण पौडेल, दयानिधि पौडेल, तिलामणी पौडेल  र  भाइबैनीहरु कल्पना

पौडेल, खेम पौडेल र गोपाल पौडेल, महलाल पौडेल र ज्वाई नारायण पॊख्रेल र बुबुज्यु

जगतप्रसाद गौतम प्रति गहिरो आभार प्रकट गर्न चाहन्छु निरन्तर साथ र सपोर्टको लागि।

साथै मेरा अनुभूतिहरु पढेर लेख्न उर्जा दिइरहने डा होमनाथ चालिसे, नवराज न्यौपाने, तिलक

सिंह, हरि के सी, बिष्णु अर्याल, शंकरबाबु आचार्य, उत्तम गिरी, चन्द्र पौडेल,रघुनाथ  ढकाल,

देबराज तिवारी  लगायत सम्पूर्ण साथिहरुलाई हृदयदेखि नै  धन्यबाद दिन्छु। धेरै धेरै आभारी

छु, फेसबुकमा जोडिएर लेखनको लागी सधै उर्जा दिइरहने सम्पूर्ण साथीभाई तथा

आफन्तहरुलाई। 

स्वर्गीय बुवा काशिराम पौडेल प्रति समर्पित।