नयाँ वर्षको सुंदर बिहानी। सुर्यका किरणहरुले लेक ओन्टारियोको विसाल छातीमा चिप्लेटी खेल्दै स्कार्बोरोलाई रंगिन पर्दाले छोपिसकेको थियो। क्रिसमसलाई स्वागत गर्न झरेको हिउँ सबै फर्किसकेको थिएन। बाटोको छेउछाउ तथा पार्कहरुमा अझै साना साना झुण्डमा विभाजित थियो। ब्लू जे र स्नो बन्टिंग म्यापल रुखका नाङ्गा हाँगाहरुमा फुर्र फुर्र तलमाथि गर्दै थिए। नयाँ बिहानीको मनोरम दृश्यलाई आत्मासात गर्ने हेतुले शरीरलाई भारि ज्याकेट र गरुङ्गा जुत्ता बोकाएर म घर बाहिर निस्के। 

बिहानको आँठ बजेर दश मिनेट अघि बढिसकेको थियो। ब्रिम्ले, लरेन्स र डान्फोर्थ भित्रको कम्युनिटीका प्रत्यक गल्लि गल्लि हुदै एक फन्को सर्लक्कै लगाए। बाहिरको तापक्रम प्लस पाँच भन्दा माथि नै थियो। एउटा कुराले मलाई अचम्मित तुल्याइरहेको थियो कि  'नयाँ बर्षको पहिलो घाँमको न्यानो स्पर्स लिन किन कोहिपनि आतुर छैन?" कम्तिमा पनि पचासौ घरहरुको आगनबाटै म हिडेको थिए। समसानघाट जस्तै थियो त्यहाँको बस्ति। 

 अहँ एक जना मान्छे मैले न बाटोमा भेटे न घरको आगनमा। एक दुइ गाडीहरु मात्रै बाटोमा गुडिरहेका थिए। मनमनै सोंचे 'आधुनिक बिकाससंगै मान्छेहरु एउटा बाकसभित्र सिमित बन्दै गैरहेको छ। तिन कोठे घरभित्र सिमित छन् मान्छेहरु।'

त्यसपछि म  ब्रिम्लेको बाटो हुदै ब्लफर पार्कसम्म जादै थिए । ब्रिम्ले र एग्लिंटनको जंक्सनमा केहि ग्रम्पी अनुहारहरु बाटो काट्नको लागि उभिरहेका थिए। गाडीहरु एकोहोरो गतिमा हुत्तिरहेका थिए।  म बाटोको छेवैछेऊ ब्लफर पार्क सम्म पुगे। शरीर तातेर पसिना चिट्चिटाईरहेको थियो। ज्याकेट खोलेर हातमा लिए। समर दिनहरुमा भोरिभराउ हुने ब्लाफ़र पार्क सुन्यप्राय थियो। केहि पानिहाँसहरु  लेकको छेउछाउ चारा टिप्दै थिए भने कतिपय न्यानो घाममा छाती पल्टाएर सुतिरहेका थिए। तर एक जना मानब आकृति त्यहाँ उपस्थित थिएन। 

मोबाइलमा समय हेरे। भर्खर नौ बजेर तिस मिनेट उकालो चढ्दै थियो। मनमनै प्रश्न गरे। किन मान्छेहरु बाहिर निस्कन छोडे ? के आजको मौसम यतिविधि चिसो छ कि मान्छेहरु ओक्षान छोड्नै मानिरहेका छैनन? के मान्छेहरुलाई यसरि हिड्ने फुर्सद नै छैन? के मान्छेहरुलाई प्रकृति प्रिय लाग्न छोड्यो? मनमा अनेकौ कुराहरु खेल्दै थियो। आखिर किन ? किन प्रकृति संग रिसाइरहेको छ मान्छे ?

तलाउको पानिले सुस्तरी सुस्तरी छेउमा लमतन्न पसारिएका ढुङ्गाहरुलै स्पर्स गर्दै थियो। सानो सानो सेतो खरायो कान ठाडा ठाडा पार्दै  मलाई हेरिरहेको थियो। त्यो सुन्दर प्राणीलाई मेरो हेराइले मनमा भय पैदा गर्ने डरले म किनारै किनार उत्तर दक्षिण पट्टिको एउटा छेउमा उभिएको लाइटहाउस तर्फ अघि बढे।

वरिपरिबाट ठुला ठुला ढुङ्गाहरुले पहरा दिएजस्तो देखिने  लाइट हाउसको अलि माथिपट्टी नाङ्गा रुखहरुले लाइटहाउसले  बर्षौ देखि हराइरहेका जहाजहरु कुरेजस्तै जवानी कुरे जस्तै  लाग्थ्यो। 

चुच्चो परेको ढुङ्गामाथि उभिएर यताउति भलाके। पश्चिमदिशाबाट बहदै आएको हावाको लहरसंगै तलाउको पानीले लाइटहाउसको फेदीलाइ छप्ल्याङ्ग छप्ल्याङ्ग हान्दै थियो। त्यहि फेदीमा थियो एउटा मान्छे। ढुङ्गामा बसेर दुवै खुट्टा पानीमा चोबेको थियो उसले।  लामा, मैलो र गुम्रेकोको कपाल काँधदेखि तलसम्म झरेको थियो। शरीरमा मैलो न मैलो खरानी रंगको कपडा लागाएको थियो भने खुट्टा नाङ्गै थिए। लाइहाउस घुम्रेको कपालमा टुप्पीजस्तो केहि रौहरु पिलर संगै जोडिएका थिए। 

डर लाग्यो। त्यो अचल मानब आकृति जिउदो हो कि मुर्दा मैले छुट्याउनै सकिन। धेरै बेरसम्म हेरिरहे। ढुङ्गाबाट ओर्लेर बिस्तारै त्यो मान्छेको दायापट्टीबाट उसको अनुहार हेर्ने कोशिस गरे। ऊ मुर्ति हो कि मान्छे भन्ने भ्रम जाग्यो मनमा। भुइबाट सानो ढुङ्गा तिपेर ट्याप्प हाने। अहँ ! चलेन। हेर्दा हेर्दौ उसका रौहरु सर्पमा परिणत भए।  समुन्द्रको भगवान पोइज्डनसंग सेक्स गरेको हुनाले मेडुसाका रौहरु सर्पमा परिणत भएका थिए। तिनै मेडुसा यहाँ बसेकी रहेछ जस्तो लाग्यो। 

म त्यहाँदेखि कुलेलम ठोके। अलि पर पुगेपछि सम्झे कतै त्यो लाइटहाउस किपर त हैन।  तर किन मुर्ति जस्तो चुप छ?  किन उसका रौहरु सर्प बनिसकेका छन्? मलाइ गिब्रल्टर लाइट हाउसको कथा याद भयो। सन् १८०९ मा बनेको यो लाइट हाउसलाई बेलाबेलामा  जोन पल रेडमुलरको आत्माले भेट्ने किम्बदन्ती छ।  कतै यो पनि भुत त हैन।  आजभोलि यस्ताखाले लाइटहाउसहरु प्रयोग हुदैन।

म सरासर आगाडी बढ्दै गए।  तलाउको एकापट्टीको भागमा सयौ डुङ्गाहरु पानीमाथि रोकेर राखेका थिए।  सबै जसो डुङ्गाहरुको माथि सेतो कभर लगाइएको थियो।  हेर्दा हेर्दै भूकम्पले घरहरु हल्लायजस्तै ति डुङ्गाहरु हल्लिन थाले। म त्यहि रोकियर कतै आफु उभिएको जमिन पनि हल्लिएको छ कि भनेर अनुभब गरे।  हल्लेको थिएन। 

 म झन् दौडिन थाले।  मेरो अगाडी केहि सुन्दर स्त्रीहरु देखिए। सुन्दर तर अनौठा। कम्मर देखि माथि परि जस्तै सुन्दर स्त्रीको सरिर तर कम्मर देखि तल माछाको पुच्छर जोडिएको। 

लाइटहाउस, किपर र ति स्त्रीहरु। एक पछि अर्को गर्दै ति स्त्रीहरुले मेरो बाटो छेके।  म डरले थुरथुर काम्दै जहाँको त्यहि टक्क अडिए। मेरो दायाँ पट्टि बिशाल लेक थियो भने बाँया पट्टि लेकको पानि जमेर बनेको पोखरी थियो।  पोखरीमा सयौ डुङ्गाहरु अनौठो किसिमले हल्लिरहेका थिए।  

"हे निर्लज्ज स्त्रीहरु! के चाहन्छौ तिमीहरु म बाट? को हौ तिमीहरु? "

"हामीहरु यो पानीमा बस्ने तिमिहरुजस्तै मानब हौ।  हामि धेरै सुन्दर भएकै कारणले गर्दा हाम्रो कम्मर देखिको भागमा बारम्बार आक्रमण भएकोले गर्दा हामि धर्तीलाई छोडेर पानिमा बस्न थाल्यौ।  तिमीहरु जस्तै समुन्द्रक राक्षसहरुले पनि नाछोडेकोले गर्दा समुन्द्रकी देबी पोइज्डनसँग बिन्ति गरेर आक्रमण हुने किल्ला बन्द गर्न लगायौ र हाम्रो आधा शरीर माछाको हुन गयो।"

" त्यसोभए तिमीहरु के चाहन्छौ ? किन मेरो बाटो रोकेर बसेका छौ ?

'तर शरीर परिबर्तन गर्दैमा र ठाउँ परिबर्तन गर्दैमा इच्छा चाहना मोर्दो रहेनछ।  त्यसैले तिमीजस्तो सुन्दर युवकलाई एक्लै हिडेको देख्दा मनले मानेन। त्यसैले मनको प्यास मेटाउनको लागि हामि आएका हौ। '

'अचम्म! अचम्म ! घोर अचम्म।  तिमीहरु के सेक्स चाहन्छौ  म बाट? '

'सेक्स।'

अघि भर्खरै तिमीहरु आफैले भनेको हैन सेक्स पाप हो।  त्यसैले तिमीहरुले कम्मर देखि तलको भाग नै परिबर्तन गरेको भनेर।'

' गलत ! तिम्रो बुझाई नै गलत छ युबक।  यहि गलत बुझाईले नै कैयौ स्त्रीहरु तिमीहरुको सिकार बनेका छन्। ' सेक्स बिना पनि हामि प्रेम साट्न सक्छौ। '

मलाई झट्ट सोमदत्त बाहुनको याद आयो।  ति बाजेले सेक्स भनेको बिधिबत ढंगले शरीरलाई तृप्ति नगराई मात्र सन्तान जन्माउने प्रक्रिया भनेका थिए।  कतै तिनै बाहुनको प्रेम तड्पिएका सुम्निमाहरु त होइनन् ? 

मैले उनीहरुलाई बाटो छोड्नको लागि अनुरोध गरे। तर उनीहरुले मेरो अनुरोधलाई टेर पुच्छर लगाएनन। उनिहरुको पछि पछी अलि बृद उमेरकी आधा स्त्री आधा मत्य भएकी महिला आइन।  सारै बृद, रोगि, जिर्ण अबस्थाकी ति आमाको कपाल सेतै फुलेको थियो। 

उमेरको हिसाबले पाकी आमाले पक्कै पनि ति उरेठ्ठेउला केटीहरुलाई सम्झाउलिन भन्ने सोचेको थिए मैले। तर उनीहरुले आमालाई टेर पुच्छर लाएनन। 

पछि कुरा गर्दै जादा पो थाहा भयो तिनीहरु तिनै बुढीका नातिनीहरु रहेछन।  बजैको नाम परेछ मत्ष्यगन्ध।  

मेरो शरिमा काँडा निस्के। ' हैन बज्यै तिमि त गङ्गा नदीमा बस्थ्यौ।  कहिले देखि यता सर्यौ?'

' कहिले भनौ बुढाले सम्पूर्ण ब्रह्माण्डको बभ्रमण गराउछु भनेर हिडाले। धेरै ठाउमा संगै थियौ।  अब के जाति रोग आएको छ मानब जातिमा।  हामि पनि सचेत हुन पर्छ भन्दै एक्ला एक्लै हिड्दै थियौ।  कहाँ छुटे छुटे। '

मलाइ झल्यास्स अघि लाइटहाउसमा देखेको बुढाको याद आयो।  तिनै सान्तनु बाजे हुन् कि क्या हो? हैन के अचम्म हुदै छ।  

मत्श्यगन्धाको शरीर तल देखि माथि सम्म स्त्रीको थियो। तर यी बजै त कुहेको डुंगडुंगी गनाउने माछाको पुच्छर बोकेर पो हिडेकी छन्।  

अनि सान्ता बाजे पत्निसंगको बिछोडले त्यसरी त्यो ढुंगामाथि कहिले देखि बस्दै आएका होलान। म अचम्मित भए। 

' सुन बज्यै , यदि तिमीले मलाइ यी उरेन्ठेउला केटीहरुसंगबाट छुट्कारा दियौ भने मैले तिम्रो बुढा कहाँ छन् बताउने छु। '

उनले एक टकसंग मेरो अनुहारमा हेरिरहिन। तलाउमा हल्लिरहेका डुङ्गाहरु एका एक गर्दै पानी भित्रै अलप भए। एक हुल सेता चराहरु उडेर लाइटहाउस तर्फ गए। 

ति सुन्दर स्त्रीहरु त्यहि उभिईरहेका थिए। बुढिआमा अन्तत उनीहरु तर्फ फर्केर केहि इसारा गरिन। दुबैजना सुन्दरीहरु माछाको पुच्छर हल्लाउदै पानीभित्र छिरे।  

त्यसपछि मत्ष्यगन्ध मेरो पछि लागिन। मैले अघि देखेको मान्छे संग पुर्याइदिए। तिनै रहेछन सान्तनु बाजे। बाजेले इच्छा मृतुको बर पाएकोले गर्दा आफ्नी अर्धांगिनी संग नभेटी नमोर्ने बाचा कसेर बसेका। 

मत्ष्यगन्धले बिस्तारै ति बाजेको टाउकोमा बिस्तारै आफ्नी हात राखिन।  उनको स्पर्सले गर्दा बाजेका आँखा खुले। मैले देखेका सर्पका रौहरु थिएनन्  त्यहाँ। बाजेको शरिर सुकेको थियो। 

तिनै रहेछन्  पातकी बुढा आफ्नी अर्धांगिनी अघि देखेपछि एक्कासी झम्टिन पुगे। 

'हैन तिम्रा साखा सन्तान जति कुरुक्षेत्रमा लढेर मोरे।  अनि तिमीहरु चाहि कसरि यहाँ ? उनीहरुले मेरो कुरा सुनेनन्। एक्कासि एक अर्काको शरीरमा टाँसिन पुगे। 

म  फर्के।  हिड्दा हिड्दै कतै बिजुली चम्के जस्तो भयो। आकासमा ठुलो कालो बादल जम्मा हुदै गयो र केहीबेरमै निस्पट अध्यारो भयो। म म्यापलको रुख समातेर जहाँको त्यहि उभिए। एकपल्ट पृथ्वी  पुरै फनक्क घुमेजस्तो लाग्यो। माछाको पुच्छर भएको स्त्रीहरु  देख्यो भने अलक्षिन हुन्छ भन्ने सुनेको थिए।  हो कि झैँ भयो। भुइमा थचक्क बसे। 

मेरो गोडामा चिसो चिसो फिल भयो। छामी हेरे। चिप्लो चिप्लो बस्तु मेरो काखैमा थियो।

 म  तर्सेर उठे।  कोठा सुनसान थियो।   बिहानको तिन बजिसकेको रहेछ। त्यो डरलाग्दो सपनाले मन अझै थर्थरी काम्दै थियो। 

२. 

बिहान उठेपछि मलाइ सपनामा देखेको त्यो ठाँउ हेर्न मन जाग्यो। म सरासर ब्रिम्लेको बाटो हुदै ब्लफर पार्क पुगे। त्यहाँ कुनै मान्छेहरु थिएनन्। तलाउमा पार्क गरेका मोटर बोटहरु माथि सेतो कभर लगाइएको थियो। तलाउको छेउछाउमा  गिज र मलार्ड जातका ठुला ठुला चराहरु भुइँ खोतल्दै थिए।

म लेकको किनारै किनार लाइट घरतर्फ लागे। सुनसान थियो। एकोहोरो पानीको छप्ल्याङ्ग छप्ल्याङ्ग आवाज मात्र आइरहेको थियो। 

धेरैबेर सम्म त्यहि बसिरहे।  त्यो निर्जीव बस्तु लेकको किनारमा ठिङ्ग उभिएको थियो बुख्याचा झैँ। सयौ पानीजहाजहरुलाई बाटो देखाई दिने यो लाइट घर निरिह बृद मानिस जस्तै मृतुलाई कुरेर बसेको थियो। 

मैले देखेको सपनाको अर्थ खोज्दै थिए म। के अर्थ छ सपनाको ? 

तलाउको बीचमा एउटा पुरानो ढुङ्गा थियो। त्यो ढुङ्गामाथि एकजना बृद मान्छे बसेर ह्यामर ठोक्दै थियो। पुरानो डुङ्गाका  फलेकहरु  ठोक्दै थियो उसले। पातलो च्यातिएको एकसरो टिसर्ट लगाएको, सेतो भुवासितको टोपी लगाएको त्यो मान्छेको देब्रे खुट्टा थिएन। मलाई नजिक आउदै गरेको देखेर उसले सेतो नक्कली खुट्टा जोड्यो। मैले हाँत हल्लाएर सहयोग मागेको इसारा गरे। उसले त्यो काठको डुङ्गा बाट सानो प्लास्टिकको डुङ्गा निकाल्यो र एकदम छिटो किनारामा आयो। 

"गुड मर्निङ्ग जेन्टलम्यान', मैले हात  अगाडी बढाउदै भने। 

ऊ  केही नबोली मलाई तलदेखि  माथि सम्म एकोहोरो हेरिरह्यो। 

'ह्वाट इज योर नेम ?' मैले पुन सोधे। 

'अहब, पिपुल कल मी क्याप्टेन अहब', उसले खिया लागेको दाँत देखाउदै भन्यो। 

उसले यसो  भन्दै गर्दा मेरो आँखा उसकॊ आँखासंग जुधे। अचम्म ! उसको आँखाको नानी भित्र ह्वेल माछा नाचिरहेको थियो। 

'आई नो नाउ, यु आर डिक किलर। '

'नो डिक  इज द किलर। '

'डीड द डिक किल्ड योर डिक। '

'यु आर फन्नी बोय। ' ह्वाई डीड यु कल मि ?'

'तिमीले तिम्रो खुट्टा खाने मोबी डिकलाई पक्कै मारेकै हौ त? कि गफ जोत्यौ ?' 

'मार्न चै मैले नै हो मारेको। तर गफ चै त्यो हर्मन मेलविल्लेले देको हो।'

'अनि त्यो तिम्रो खुट्टा चै के को हो ?'

'यो पनि ह्वेलको हड्डीको हो। ' 

'तिम्रा दाँत पनि ह्वेल, आँखा पनि ह्वेल।  तिमि मान्छे कि माछा? '

एकैछिनमा त्यहाँ अर्को अग्लो न अग्लो मान्छे आएर ठिङ्ग उभियो। शरीर भरि ट्याटु खोपेको मान्छे ट्याटुकै कपडा लगाएको। टाउको भरि ट्याटु खोपेको। हेर्दै खर्लप्पै निल्ला जस्तो। म बुरुक्क उफ्रेर पछि फर्के अनि टाप कसे। 

अलि पर बगरमा एउटो बुढो बुढो मान्छे लढी रहेको थियो। तर उसको आँखामा ज्योति प्रज्योलित बहिरहेको थियो। चाउरिएका अनुहारमा पनि खुसीका धर्सा प्रष्ट देखिन्थे। नजिकै ठुलो डुङ्गा थियो भने डुङ्गामाथि माछाको हड्डीमात्रै। निकै ठुलो माछा हुनुपर्छ भन्ने आँकलन गरे मैले। 

'हैन यस्तो बिधि खुशी किन छ यो मोर्न नसक्या बुडो ? उता एउटाले डिक माछा मैले मारे भन्थ्यो। हैन मार्न चै यी बुढाले मारेकी क्या हो ?'

'यो के को हड्डी हो बाजे  डुङ्गाभरी ?'

'सार्क हाँ हाँ हाँ आई किल्ड हिम्।'

'आर यु सान्टियागो?'

'हैन बुढा ! तिमि चौरासी दिन समुन्द्रमा भोकै कसरि बाच्यौ ?'

'लक्ष अनि तिब्र इक्षा शक्ति। '

'हैन साचिकै यो सार्क तिमीले मारेकै हौ कि गफ जोतेयौ ?'

'मार्न चै मैले मारेको हो गफ चै हेमिङ्गवेले देको।'

'हेमिङ्गवेले त क्युबातिरको गफ जोतेका थिए।  तिमि त यतातिर पो लढ़ीराछौ।