हाकिमकि छोरी र बाख्रा गोठालो

'बिड तातेर के गर्नु ताप्के ताते पो हुन्छ। कति चोटी भनिसके बाहिरको लागि ट्राइ गर बुढा भनेर। जाबो नुनतेल खान नपुग्ने जागिर कुरेर के बस्या हो कुन्नि? सागको मुठा किन्न पनि सात चोटी सोच्नुपर्ने', एकाबिहानै राधा भुन्भुनाउदै तरकारी किन्न किर्तिपुरको चोकतिर निस्की। 

श्रीमतीको रातदिनको यस्तै किचकिचले गर्दा आलोकलाई पनि विदेश जाने कि भनेर सोच्न बाध्य पार्यो। दिनभरी इन्टरनेटमा आकर्षक बिज्ञापन हेर्दै बस्यो। तर कुन देश जाने खुट्याउन  भने गाह्रो पर्यो उसलाई। अर्कोदिन  काठमाण्डौको चोक चोकमा विदेश पठाउने पसल थापेर बसेका व्यापारीहरुलाई भेट्यो। कसैले अस्ट्रेलिया राम्रो छ भने कसैले अमेरिका, कसैले युरोप त कसैले जापान।

आलोक  छड्के झोलामा  डिग्रीको सर्टिफिकेट र घाँटीमा टाई बानेर हिड्थ्यो।कुरा गर्दा मौका मिलेसम्म अग्रेजी पनि मिसाइहाल्थ्यो बिचबिचमा। सायद त्यसैले पनि होला कसैले पनि कतार, दुवै, मलेसिया राम्रो छ भनेनन्। 

" हेर्नुस सर, जापान गएकाले जतिको पैसा कसैले पनि कमाउदैनन्।  यिनी फाइलमा जति मान्छेहरु छन् सबै ऋण काढेर गएका हुन्। गएको चार बर्षमा त कति कमाए कति ? सबैले काठमाण्डौमा घर घडेरी जोडीसके। अमेरिका समेरिका जानेहरु त घर फर्कने खर्च पनि छैन भन्छन,' पोक्चे गाला माथि पावरवाला चश्मा अडाएको व्यापारीले भन्यो। 

"तपाई हातमा डिग्री भएको मान्छे जाने भनेकै अस्ट्रेलिया हो। स्टुडेन्ट भिषामा छिर्नु मात्र पर्छ दुई बर्ष भित्रमा पि आर हुन्छ। अस्ट्रेलियाको डलर अमेरिकाको भन्दा ठुलो पनी छ। आजसम्म अस्ट्रेलिया गएकोले जति  पैसा यो दुनियामै कसैले कमाएको छैन। तपाई सोच्दै नसोच्नु। आएल्स  मात्रै  गर्नुस। तपाइको काम भयो। प्रोसेसिङ्ग फि, ट्युसन फि, भिजा फि सबै गरेर तपाइको जम्मा बिस पच्चिस लाख जति लाग्छ।'

आलोकले  पैसाको कुरा सुन्दै चिट् चिट् पसिना काड्यो। 'बिस पच्चिस लाख?' उसले मनमनै प्रश्न गर्यो। यो रकम उसले सोचेको भन्दा निकै धेरै थियो। उसले कुरो अघि बढाउन चाहेन। फरक्क फर्केर सरासर घरमा गयो।  श्रीमतिसंग भन्यो 'हेर, म यो  विदेश सिदेश  जान्न। तिमीले भन्छौ भने म स्कुल पनि पढाउन्न।'

'जागिर नखाएर के खान्छौ? तिमिसंगै पढेका साथीहरु अस्ट्रेलिया, अमेरिकामा पुगेर कति प्रगति गरिसके। उनका श्रीमतीहरु कम्मर भाँचेर  समुन्द्रको छेउमा उभिने भए। टिकटक र  फेसबुकमा उनैको रवाफ छ। तिमि चाहि विदेश जान्न भन्छौ। '

'जान्न भनेपछि जान्न। तिमीलाई तिघ्रा देखाउनु छ भने रानी पोखरीको छेउछाउ गएर देखाऊ। बागमतीको किनारमा उभिएर कम्मर भाँचेको फोटा खिच र फेसबुकमा हाल। चोबारमा गएर एक्लै उफ्रेर टिकटक बनाउ। आफुसंग जे छ त्यहि देखाउ। अरुले के गरे कसो गरे के को चाँसो ?

'यस्ता संग बिहे गरेर के को आशा गर्नु। बिहे गर्ने बेला भने 'दुइचार वर्ष हो यो धुलो धुवामा हिड्ने। त्यसपछि या त गाडी चडीन्छ, या प्लेन। अहिले सम्म त्यो खटारो मोटरसाइकल फेर्न  सम्म सकेको छैन', राधाले रुन्चे मुख लगाएर भनी। 

'तिम्रै कचकचले  गर्दा विदेश जान भनेर कस्सिएको पनि हो ।  जाबो अस्ट्रेलिया पठाएको पच्चीस पच्चिस लाख रे।  कहाँबाट ल्याउने हो त्यत्रो पैसा? '

'जाबो पच्चीस लाख खोज्न नसक्नेले त्यतिबेला चाहिँ  के को फुर्ति देखाएको होला नि। तिम्रा साथीहरु सित्तैमा गएका त हैनन् होला। मर्दले आँटे एकैछिन भन्छन्। यस्तालाई के भन्नु? '

'मुख समालेर बोल है। तेरो बाउको झैँ टेबुल मुनिबाट पैसा फल्दैन। दिनभरी घाँटी सुकाउन पर्छ। कहिले प्रिन्सिपलको, कहिले गार्जियनको किच किच सुन्न पर्छ। तेरो बाउको जति तलब त मैले पनि कमाएकै छु । तर खै मेरो तलबले त घरखर्च चल्न पनि मुस्किल छ। तेरो बाउ गाडी चढ्छन। छोरालाई अमेरिका पठाए। त्यस्तो मर्द चाँही म परिन। 

'मेरो ड्याडीसंग के को तुलना गर्छौ ? उहाँले धेरै मेहनेत गरिस्यथ्यो जागिर खानलाई। तिम्रोजस्तो जाबो बोर्डिंग स्कुलको  जागिर हो तलब पनि टाइममा नदिने। मैले त उहिले भनेकी थिए कि त सरकारी जागिर खाउ कि विदेश जाउ। 'अहिलेसम्म जाबो स्कुल पढाएर के बसेको होला। ऐले आएर मेरो बुवाले कमाएको रिस गरेर हुन्छ।'

'म संग मुखमुखै नलाग्।  यदि विदेश जान छ भने तै जा।  बाउको जस्तो सरकारी जागिर तैले खाएपनि हुन्छ दिनभरी टिभीमा नाटक हेरर बस्न भन्दा ' आलोकले हातमा समातेको रिमोट सोफामा फाल्दै भन्यो। 

राधा घोप्टो परेर सुक्क सुक्क गर्दै गलैचाको धागो तान्न थालि। धेरैबेर सम्म दुबैजना बोलेनन्। आलोक उठेर कोठामा गयो। 'हाँ  बेक्कारमा फसेछु बिहे गरेर। सरकारी जागिर नै चाहिने, विदेश जानै पर्ने भए यिनीहरुले बिहे गर्नु भन्दा पहिले नै सोच्नु पर्दैन यार।  खाली तनाब दिन्छे', उसले मनमनै रिस पोख्यो। 

उसको रिस अझै थामिएको थिएन। साथीले मुस्ताङ्गबाट गिफ्ट ल्याइदिएको मार्फा थियो दराजमा।  बिर्को खोलेर आधा गिलास खनायो।  त्यसमा अलिकति पानि थप्यो र चिरिप्प पार्यो। 

अर्को दिन ऊ  उठेर चिया बनायो। चियासंग पाउरोटी खायो र स्कुल गयो। उसलाई दिनभर ह्यांगओभर भैरह्यो। बिध्यार्थीहरुले पनि उसको अनुहार देखेर जोक भन्न लगाएनन्। सधै हल्ला गर्नेहरुले खै किन किन कक्षामा हल्ला पनि गरेनन्।

 उसंग संगै  पढाउन सुरु गरेका धेरै साथीहरुले जागिर छोडिसकेका थिए।  कोहि अमेरिका, अस्ट्रेलिया त कोहि क्यानाडा उडीसकेका थिए।  सबै नयाँ नयाँ अनुहार मात्र देखिन्थे। ब्रेकको बेला क्यान्टिनमा बसेर सधै झैँ राजनीतिका गफ चुट्ने जाँगर सम्म चलेन उसलाई। 

छुट्टी भैसकेपछि ऊ सरासर डिल्लीबजार गयो। पासाको म:म पशलबाट पुर्बतिरको गल्लिभित्र छिर्यो। करिब पचास मिटरजति भित्र ' डार्लिंङ्गको तुम्बा पशल' थियो।  त्यहि  छिर्यो। मुसुक्क हाँस्दै  एक प्लेट सुकुटी र तुम्बा लिएर उसको टेबुलमा राखी फेबाले। सारै राम्री थि ऊ।  उसको पातलो कम्मर र  गडेको  नाभी हेरेर टोलका केटाहरु दिनभर रस भरिएको फूलमा भमरा भुले झैँ त्यतै भुल्दथे।

कहिलेकाँही साथीहरुसंग आउथ्यो आलोकपनि। बेलाबेलामा आफ्ना बिद्यार्थीहरु  पनि त्यतै भेटिने  भएकोले आजकल  ऊ अलिक  कम जान्थ्यो। 

केहीबेरमा सुबास पनि त्यहि आयो।  सुबास आलोकको स्कुलदेखिकै साथि थियो।  उसले त्यहि नजिकैको एउटा प्राइभेट  क्याम्पस पढाउथ्यो। धेरैबेरसम्म दुबैजनाले जागिरको दुखेसो साटे। देशमा बिग्रदै गैरहेको राजनीतिको बारेमा पनि चिन्तन मनन गरे। सुबासपनि आफ्नो जागिरबाट खुशी थिएन। उनीहरुले आफ्ना साथीहरु सबै विदेशतिर गएको, र को को कहाँ कहाँ छन् भन्ने बारेमा धेरैबेर कुरा गरे। अन्त्यमा कोदोको पानि रित्याएपछी फेबाको गाला मुसार्दै निस्के दुबैजना। 

 त्यहाँबाट निस्केपछि आलोक सरासर घरमा गयो।  ढोका बन्द थियो।  आफुसंग भएको साँचोले ढोका खोल्यो।  राधा भित्र थिईन।  उसले जताततै खोज्यो।  देखेन कतैपनि। झमक्क साँझ परिसकेको थियो। राधाको  मोबाइलमा फोन गर्यो।  फोन उठेन। ओरिपरीको छिमेकीहरुलाई सोध्यो।  उनीहरुले पनि आफुले नदेखेको कुरा गरे। कोठामा गएर हेर्यो।  उसका सबै कपडाहरु त्यहि थिए। उसको मन आत्तियो।  नराम्रो सोच्यो मनले।  राधाको मिल्ने साथि थिई  गुम्बाको नजिकै।  उनको फोन नम्बर थिएन।  राति भैसकेकोले उसको कोठामा जान पनि उचित ठानेन।  फोन नम्बर पत्ता लगाएर फोन गर्यो।  त्यहाँपनि थिइन राधा। 

चिनेको जति सबैलाई सोध्यो।  अहँ कतै पनि थिइन राधा। धेरैपल्ट फोन लगायो उसले।  फोन पटक्कै उठेन।  माइतीमा पो गइ कि भनेर ससुरालिमा फोन लगायो। ससुरा बा'ले फोन उठाए। उसले सोधेको प्रश्नको जवाफ  'अँ' मात्र भनेर फोन काटे उनले। 

त्यसपछि भने आलोकको मन ढुक्क भयो।  अलि अलि रिस पनि उठ्यो उसलाई।  मनमनै सोच्यो, 'बसोस कति बस्ने रैछ माइतीमा गएर। घरमा गएर बस भन्दा ' नोकर्नी बनाउन बिहे गरेको होस्' भनेर ओठे जवाफ दिन्थी। बसोस्  माइतीमा रानी बनेर।' 

पुरानो घर मन्थली भएपनि नयाँ बानेश्वरमा बस्दै आएका थिए राधाको बुवाआमा। हुन त  हाकिम धेरै जसो भन्सारतिरै हुन्थे तर पनि महिनाको एकदुई पल्ट अकल झुकल घर आउथे। 

त्यो घटना पश्चात धेरै दिनसम्म फोन सम्पर्क समेत भएन राधसंग आलोकको। यस अन्तरालमा उसले धेरै कुरा सोच्यो। कहिले गाँउमा गएर बाख्रा पालन गर्ने त कहिले जागिर छोडेरै राजनीति गर्ने र भ्रष्टहरुको बिरोधमा खरो उत्रने। कहिले बल्खुको चोकमा म:म पशल खोल्ने, त कहिले किर्तिपुरको चोकमा तरकारी पशल। यस्तै यस्तै सोच्दै मार्कर र डस्टर समातेर कक्षाकोठामा छिर्थ्यो। यस्तै यस्तै सोच्दै निस्कन्थ्यो।

एकदिन नागार्जुनको जंगलमा हिड्दै गर्दा  उसको जम्काभेट एउटा कालो न कालो निकै ठुलो भालुसंग भयो । ऊ भाग्न नपाउदै भालुको पन्जा उसको गर्दनमा पर्यो। उसले भएभरको बल प्रयोग गरेर बल्ल बल्ल  भालुको पन्जा छुटायो  र त्यहाँबाट  भाग्न सफल भयो। भाग्दा ऊ खाटबाट भुइमा खस्यो।

 निन्द्राबाट बिउझेपछि धेरैबेरसम्म सपनाको अर्थ खोजि रह्यो। उसले पौलो कोहेलोले लेखेको किताब 'द अल्केमिस्ट'मा स्पेनको भेडा गोठालोले सपनामा देखेको खजना र खजना सम्म पुग्नको लागि उसले गरेको यात्राको बारेमा सम्झिने कोसिस गर्यो। अन्त्यमा त्यो केटोले खजना भेटे नभेटेको उसले ठ्याक्कै सम्झन सकेन। अल्बर्ट आइन्स्टाइन्सले " सापेक्षाताको सिध्दान्त" पत्ता लगाउनु अघि आफु भिरालो पहाडमा चिप्लेटी खेल्दै गर्दा, अचानक स्लेडको  स्पिड बढेर लाइटको स्पिड बराबर पुगेको सपना  देखेको,  दिमीट्री मेन्देलीव, अल्फ्रेड  रसेल जस्ता महान बैज्ञानिकहरुले  सपनाको माध्यमबाट आफ्ना आबिस्कार गरेको कुरा कतै पढेको याद भयो।  म्यारी सेलीले फ़्रन्केस्टेइन लेख्नु अघि सबै कुरा सपनामै देखेकी थिइन् भन्ने पनि थाहा थियो उसलाई। 'के मेरो सपनाको पनि यस्तै कुनै रहस्य छ कि ?" ऊ सोचमा घोत्लियो धेरै बेर।

 धेरैबेरको सोचाई पश्चात आफु कुनै बन्धनमा परेको र त्यसबाट मुक्ति खोजिरहेको अर्थ लगायो उसले। उसको अन्तरात्माले भन्यो 'हेर् केटा यसरि स्कुलको जागिर कुरेर नबस्। त भित्र अदम्य शक्ति छ। केहि त गर।  त्यसै अल्झेर नबस्।' 

बिहान उठेर भालुबाट फुत्केको जोसमा स्कुल प्रिन्सिपललाई राजिनामा पत्र लेख्यो र इमेल गर्यो। त्यसको भोलिपल्टबाटै स्कुल गएन। स्कुलको जागिर उसको लागि कैद जस्तै भैरहेको थियो। उ त्यहाँबाट निस्कन चाहन्थ्यो। सपनाले पनि त्यहि कुराको संकेत गरेझै ठान्यो उसले। 

फर्पिंङ्गमा साथी  थियो उसकोको, उज्वल। पहिले उनीहरु एउटै स्कुलमा पढाउथे। बेला बेलामा प्राइभेट स्कुलमा जागिरे हुनुभन्दा केहि ब्यबसाय गर्न पाएहुन्थ्यो भनेर चिन्तन मनन गरिरहन्थे। एकचोटी उज्ज्वलले तरकारी तथा फलफुल खेति गर्नकोलागि आलोकसंग सल्लाह पनि गरेको थियो। उनीहरु अन्य विकल्पहरु हेर्दै गरौ भनेर कुरो थाती राखेका थिए। त्यसैदिन ऊ उज्जलसंग भेट हुन गयो। 'विदेश जानलाई  बिष पच्चिस लाख खर्च गर्नु  भन्दा  त्यो पैसाले आफैले यहाँ केहि गर्यो भने दुइचार पैसा पनि कमाइन्छ र अरु दुइचारजनालाई  रोजगारी पनि दिन सकिन्छ', भन्दै उनीहरुले फ़र्पिङ्ग मै जग्गा लिजमा  लिएर बाख्रा पालन गर्ने सल्लाह गरे।  

भोलिपल्टै  उनीहरु पूर्व जानकारी नगराई ठमेल स्थित कृषि बिकास बैंकमा विनोदलाई भेट्न पुगे। बिनोद त्यो बैंकको हाकिम भएको थियो।  त्यो भन्दा पहिले ऊ आलोक र उज्वलको असल मित्र थियो।  आलोकले धेरै भूमिका नानिभाई भन्यो ,'यार हामि त तेरो सहयोग माग्न आएको। तैले जस्तो टाई कसेर एसीको चिसो  हावा खान सकिएन। चक डस्टरले उभो लागिएला झैँ लागेन। त्यसैले हामि बाख्रापालन गर्ने सोच बनाएका छौ। हामीलाई कर्जा चाहियो। " विनोदले पनि तत्कालै बिस लाख सम्मको कर्जा उपलब्ध गराउन सक्ने जानकारी गरायो। त्यो बाहेक अन्य सहुलियतका बारेमा पनि जानाकारी गरायो। 

त्यसपछि उनीहरुले बर्षको पचास हजार तिर्ने सर्तमा दश बर्षकोलागि एक रोपनी जग्गा लिजमा लिए। दुबैजनाले  आफ्नो पैतृक सम्पति  धितो राखे। विनोदले सरल कृषि कर्जा मिलाइदियो। दुबैजनाले पालै पालो बाख्रापालन  सन्बधि तालिमहरु पनि लिए। ठाँउ र मौसमको आधारमा पहिलो चरणमा उनीहरुले खरी जातका पचासवटा बाख्रा किने। रोगले कम सताउने, दुईबर्षमा तिनपल्टसम्म ब्याउने त्यो पनि जुम्ल्या र तिम्ल्या जन्माउने भएकोले यो जात रोजेका थिए उनीहरुले। 

सबैकुराहरु उनीहरुले सोचेजस्तै हुदै गयो। एक दुइबर्षमा राम्रै प्रगति गरे। 

यो सबै काम आलोकले  श्रीमतिसंग सल्लाह नै नगरी गरेको  थियो। दुइतिनपल्ट फोन गरेर घरमा  बोलाएको त  थियो। तर  बाख्रापालन शुरु गर्न लागेको कुरा जानाकारी पनि गराएको थिएन। उसले ठाडै 'तिम्रो तलबले म घर चलाउन सक्दिन। विदेशको  भिसा बोकेर मात्र लिन आउनु' भन्दै फोन काटेकी थिई। त्यसपछि उसले कहिले फोन गरेन। राधाले पनि फोन गरिन। दुवैजनाको इगोंले गर्दा सम्बन्ध चिसिदै गयो।

आलोक र उज्ज्वल मिलेर बाख्रा फारम चलाए। धेरै पछीमात्र राधाले  अरुसंगबाट थाहा पाई आलोकले बाख्रा फारम चलाउन थालेको। विदेश जाने सपना बोकेर लोग्नेलाई घुर्की लगाउन माइती बसेकी राधा लोग्नेले आफुसंग सल्लाहनै नगरी फारम चलाएको थाहा पाएपछि आफुसंग धोखा भएको ठानी। उसको इगोंमा तेल थपियो।

टिकौली भन्सारका हाकिम  थिए राधाका  बा'। भन्सार भन्दा बाहिर निस्कनै मान्दैनथे। जति पैसो लगानी गरेर भएपनि भन्सारको कोटा हात पारेरै छोड्थे। नेताको घरघरमा पनी बेलाबेलामा  भेटी पठाईदिन्थे।  ज्वाईले नसोधी बाख्रा फारम चलाएको उनलाई पनि चित्त बुझेको थिएन। छोरीलाई भने 'डिभोर्स दे त्यो बाख्रा गोठालोलाई। मैले भनेको बेला लोकसेवा पढेको भए आज आम्दानी हुने ठाँउमा सरुवा मिलाइदिन्थे। खुबै सिध्दान्तका कुरा गर्थ्यो। अर्को खोजम्ला।' 

 हाकिम्नी बजै पनि संगै उभिएकी थिईन्। 'मलाई बिहे गर्ने बेला उहाँ भर्खर खरदार होइसिन्थ्यो। सिनामंगलमा एउटा सानो कोठामा सुत्ने, पकाउने, खाने एकै ठाउँ थियो। हेर अहिले कति प्रगति गरिस्यो। पोखराको घर त दुई बर्षको कमाइ पनि होइन। बीरगंज भन्सारको हाँकिम होइसिदा बनाइसियको यो घर। रन्जनले  अमेरिका पढ्ने खर्च सबै उहाँले नै पुर्याइबक्सन्छ। ज्वाइले भनेको मानेनन्। जिद्दी स्वभावका छन्। मलाई त तिमीहरु मिलेर बस्लाउ जस्तो लागेकै थेंन। हाँ, अझै पनि सुध्रिन्छन कि। सानो भएर केहि हुदैन। विदेश जान्छन भने पैसा हाल्दिम्ला। एकचोटी भनि हेरत ' हाकिम्निले छोरीको आँखामा हेर्दै भनिन्। 

त्यसपछि एकपल्ट राधाले फोन गरि आलोकलाई। नरम भएर कुरा गरि। फेरी पनि विदेशकै कुरा झिकी र भनी 'पैसा बाबाले दिसिन्छ। तिमीले अप्लाई गर।' 

उसको कुराले आलोकको आत्मसम्मानमा च्वास्स घोच्यो। 'आउने भए बाख्रा फारममा काम गर्न आइज। होइन भने मलाई फोन पनि गर्न पर्दैन' भन्दै उसले फोन काट्यो। चिसिदै गएको संबन्ध अन्तत हिउँचुली नै बन्दै गयो र अलिअलि बचे खुचेको प्रेमको अंकुरण सदैको लागि पुरियो। उनीहरुको जिबनमा बसन्त फेरी कहिले फर्केन। 

त्यसपछि आलोक काठमान्डौको डेरा छोडेर फ़र्पिङ्गमै बस्न थाल्यो। उज्वलकै घरमा बस्थ्यो ऊ। त्यहाँदेखि  नजिकै थियो उनीहरुको बाख्रा फार्म। त्यहाँ  काम गर्नको लागि मकवानपुरकी सानुमाया थिङ्गलाई राखेका थिए उनीहरुले। फुपुको घरमा बस्थी ऊ। सलक्क परेको ज्यान, पोटिला स्याउ जस्ता गाला, चिल्ला र कसिला तिघ्रा कुदेरै बनाए जस्ती थिइ। सानुमायालाई ऊ कहिले इन्द्रावती नदीको छेउछाउ डुल्ने भुमा माझीकी छोरी लालगेडी झैँ देख्थ्यो भने कहिले प्रेंमकि प्रतिमूर्ति सुम्निमा। उनीहरु र सानुमाया बीच कुनै न कुनै बिम्ब जोडिए झैँ लाग्थ्यो उसलाई। 

सानुमायाको मेहनत, सोझोपन र अर्गानिक ब्युटिले आलोकको मनमा मायाको गुड पहिलेदेखि नै बसिसकेको थियो। कहिलेकाँहिं  ऊ उज्वलसंग सानुमायाको फुपुको भट्टीमा तुम्बा र हाँसको छोइला खान जान्थ्यो र मौका मिल्नासाथ ठट्टा गरेर सबैलाई हँसाउथ्यो। अलि पर कुनाबाट उसका कुरा सुनेर सानुमाया प्रफुल्ल मुद्रामा भाँडा माझ्दै गरेकी हुन्थी।

एकदिन साँझ बाख्राहरुलाई दाना दिदै गर्दा आलोकले सानुमायाँलाई सोध्यो, 'के तिमीलाई म मेरी सानु भनेर बोलाउन सक्छु ?'

गरिब र गाँउले परिबेशमा हुर्केकी सानुमाया आलोकको कुराले छक्क परि। त्यसै त राता गाला लाजले गर्दा रगत चोला जस्तै भयो। लाब्जावती झार झैँ भुतुक्कै भैं ऊ। संगै काम गरेपनि ऊ मालिक थियो भने सानुमाया आफुलाई एक तुच्छ नोकर्नी झैँ सम्झंन्थी। ऊ केहि बोलिन।  उसको बाबु  माओंबादीमा भएकोबेला फापरबारीमा सेनासंग भएको दोहोरो भिडन्तमा मारिएका थिए भने आमा हेटौडामा मजदुरी गरेर बस्थिन। 

'मौनं सम्मति लक्षणम्' भनेझै सानुमायाको हाउभाउले उसको कुरामा सहमति जनाईसकेको कुरा आलोकले बुझीहाल्यो। 'तिमीले मलाई आलोक मात्र भने हुन्छ सर सर  भन्नु भर्दैन है' उसले सानुमायाको झुकेको अधरमा हेर्दै भन्यो। बैशले उन्मत्त यौबना नारि उसको मनसाय किन पो बुझ्दैनथि र , तरपनि उसले मुख खोलेर बोलिन।  लजाएर शिर झुकाइरही।  

'भोलि म संग काठमान्डौ जान्छौ त ? फुपुलाई पनि सोधी हेर । म तिमीलाई शहर घुमाएर ल्याउला', आलोकले  उसको आँखामा हेर्दै सोध्यो। 

एक्कासी काठमान्डौ घुम्न जाने कुराले उसलाई  रोमान्चित गर्यो। लालगेडी झैँ आँटी नभएपनी आगाडी लत्रेका रौ दुवै हातले पछाडी फर्काउदै उसले भनि 'आफै सोध्नुस न। '

'के खोज्छस् काना आँखो' भने झैँ उसकी फुपू पनि टुप्लुक्क त्यहि आईपुगीन उतिबेलै। आलोकले एकैछिन सोधपुछ गरेपछि सानुमायालाई हेर्दै भन्यो, ' भोलि म यिनिलाई काठमाण्डौ लगेर जान्छु। अलिअलि सामानहरु किन्नु पनि छ।  एकदुई ठाँउ घुमाएर पनि ल्याउछु। अहिलेसम्म काठमान्डौ गाकी रैनछिन' आलोकले निर्धक्कसंग सोध्यो। 

'फूपुले पनि जवान केटाकेटी संगै घुम्न गए राम्रै होला भन्ने सोची। 'हजुरसँग काम गर्छे। काममा जानको लागि के को मलाई सोधिराख्न पर्यो बाबु। ऊ पनि जवान छे।  कुरा आफै पनि बुज्छे' भन्दै माथिपट्टिको ओठ अलिअलि चलाइन।

 फुपुको कुरा सुन्न कान ठाडो पारेर बसेकी सानुमाया उनको कुरो सकिन नपाउदै घरको कुलेसातिर गई र दिल खोलेर मुस्कुराई। 'त्यतिन्जेल बिचरीलाई के थाहा आलोक एकल  पुरुष हो। एकपल्ट बिबाह भैसकेको बिटुलो लोग्नेमान्छे हो भन्ने। आलोकले पनि कहिले भन्ने मौका पाएको थिएन। 

अर्कोदिन आलोकले सानुमायालाई लिएर काठमान्डौ गयो। मोटरसाइकलमै राखेर स्वयम्भु, बालाजु र बुढानिलकन्ठतिर घुमायो। सिटि मलमा शोपिङ्ग गरायो। बेलुका दुबैजना त्यहि गौशालाको एउटा होटेलमा बसे। यो बिचमा आलोकले सबैकुरा सानुमायाँलाई सुनायो। उसको कुराले पहिले त ऊ निकै झस्केकी थिई तर उनीहरुको डिभोर्स भैसकेको र कुनै सन्तान पनि नभएकोले गर्दा कता कता भित्र कुनामा प्रेमको टुसा अङ्कुरायो। आलोकले त्यसलाई राम्रैसंग मलजल गर्यो। र भोलिपल्टमात्र  उनीहरु  घर फर्के।

त्यसको केहिदिनमै आलोकले फुपुसंग सानुमायाको हात माग्यो। उनीहरुको बीच प्रेम झाँगिदै गैरहेको थियो। 'सोझो बाङ्गिन बेर लाग्दैन' भन्ठानेर उसले दक्षिणकाली मातालाई साक्षी राखेर सानुमायासंग नयाँ दाम्पत्य  जिबनको  सिलान्यास गर्यो ।  

एकदिन दिनभरको काम सकेर साँझ  घरमा आराम गर्दै गर्दा टेलिभिजनमा समाचार आइरहेको थियो, 'घुसको लेनदेन चल्दै गर्दा टिकौली भन्सारका हाकिम पक्राउ।' कसैको सुराकीको आधारमा प्रहरीले  रंङ्गे हात पक्राउ गरेका थियो। बानेस्वर स्थित घरमा छापा मारेर असि लाख नगद र एक करोड बराबरको जिन्सी तथा  अबैध सम्पति पनि जफत गरेको थियो।

क्यामेरामा  राधाका आमा छोरी रोइरहेका थिए। हाकिमको छोरा पनि त्यहि थियो। उसलाई ड्रग्सको अबैध कारोबार गरेको आरोपमा यु एस  पुलिसले पक्राउ गरेर नेपाल डिपोर्ट गरिदिएको थियो केहिदिन अघि । टेलिभिजनमा उनीहरुको अनुहार हेर्न लायकको थियो। केहि बर्ष अघि फोनमा  'पैसा बाबाले दिसिन्छ। तिमीले विदेश अप्लाई गर' भनेको कुरा आलोकको कानमा गुन्जिरह्यो।

 उसले बिस्तारै सानुमायालाइ अंगालोमा बेर्दै भन्यो 'मेहनति र इमान्दार मान्छेलाई न अमेरिका जानुपर्छ न सरकारी जागिर नै खानुपर्छ। अर्गानिक माया पनि यतै पाइन्छ।'  

.