मिरेम्बा

मिरेम्बा जुलुका। हिस्सी परेकी काली।   ठुला ठुला आँखा, ठुलो र टिलिक्क टल्केको निधार ,  चट्ट मिलेको नाक , जाली बुनेको कपाल, बिहानीको सितको थोपा संगै टल्केको लालिगुरासको फूलजस्ता गाला, मोति जस्तै सेता र अनारदाना जस्तै टम्म मिलेका दाँत।पुस्ट छाती। "तेती राम्री काली त मैले अझैसम्म देखेको थिइन। सधै मुस्कुराउनी हस्मुखी। हैन कालो छालाभित्र यति धेरै सुन्दरता कसरि कुदेका हुनन भगवानले", बिनयले मनमनै भनेको थियो।

युगान्डाको मासका भन्ने गाँउमा फुलेकी मिरेम्बासंग भएको बिनयको  पहिलो भेटले अफ्रीकी मुलुकमा खोरंडे कालाहरू मात्र हैन, मिरेम्बा जस्ता सुन्दरीहरु पनि छन् भन्ने विश्वास दिलाएको थियो। उसको बोलीमा पनि सोझोपन ठ्याक्कै गाउँमा हुर्केकी ठिटी जस्ती ।आँखामा आँखा जुधाएर कुरा गर्दा ऎना जस्तै उसको नजरमा  मन मुटु प्रस्टै देख्न सकिने। 'च्याप्प समातेर मुइ खाँउ खाँउ लाग्ने जस्ती," भन्थ्यो ऊ।
तर मिरेम्बा जति सुन्दरी थिई त्यस्तै सुन्दर थिएन उसको जिबन कथा। मिरेम्बा मासका गाउको एउटा किसान परीवारमा जन्मी।  गरिब परिवार तथा परम्परागत जिबनसैली।  पितृसतात्मक समाज जहाँ महिलाहरुलाई कुट्नु पुरुस प्रतिष्ठाको बिषय बन्दथ्यो।
 उसको बाबु अब्दि जुलुका। बिहान बिहानै घरबाट निस्कन्थ्यो।  दिनभरी गाउँको इँटा भट्टीमा काम गर्दथ्यो र छुट्टी भएपछि कोलानट को जुस पिउन लाग्थ्यो कालिको भाट्टीतिर। कोला संगै एकदुई सिसि वारागी लोकल रक्सि पनि पिउथ्यो र घरमा आएर बुडी संग निउ खोज्थ्यो। कहिले खाना मिठो भएन त कहिले दिनभरी को संग सुत्न गइस र ढिलो भयो खान बनाउन भन्दै।एकदुई मुक्का खानु वा एक दुइ लठ्ठी खानु सामान्य थियो मिरेम्बाको आमालाई।  तर पनि उ चुपचाप सहिदिन्थी र भन्थी "यो पिटेको त माया पो गरेको। तैले पनि पछि बुज्छेस मिरे।"
मिरेम्बालाई यसरि उसको बाउले आमालाई कुटेको कतिपनि मन पर्दैनथ्यो।  तर गाउघर जताततै स्वास्नी कुट्ने चलन थियो।  स्वास्नीलाई अनुशासनमा राख्नको लागि एकदुई मुक्का वा एकदुई लाठि ठोक्नै पर्छ भनेर कानुन निर्माताहरुले खुलेयाम सार्बजनिक समारोहमा भन्दै हिड्थे।
मिरेम्बा बाह्र सन्तानहरुमध्यकी  कान्छी छोरी थिई।तिन दिदि र दुइ दाजुहरु जन्मिने बितिकै खसेका थिए। मिरेम्बाकि जेठी दिदिलाइ उसको श्रीमानले आगोले पोलेर अनुहारभरि टाटै टाटा बनाइदिएको थियो।  अर्की दिदिको लाठीले हानेर उसकै बुडोले  हात भाचिदिएको थियो।  उनीहरु कसैले पनि पुलिसमा रिपोर्ट गरेनन। रिपोर्ट गर्नलाई पनि पुलिसहरुले सकेको पैसो घुस माग्थे। उसका तीनवटा दाईहरु बिद्रोही समुहमा भर्ति भएका थिए।
सानै उमेरदेखि  दिनदिनै जसो हत्या र हिम्साको इस्कुलिंगबाट हुर्केकी मिरेम्बा  बिद्रोही स्वभावकी थिई। पढाईमा पनि अब्बल थिई ऊ, तर गाँउमा हाइस्कुल थिएन।कक्षा आठसम्म पढेर सक्दा नसक्दै पन्ध्र बर्षकै उमेरमा उसको बिहे भयो। उसलाई सबै पुरुषहरु स्वास्नी पिटुवा, जड्याह, काम नलाग्ने डुलुवा कुकुर हुन् जस्तै लाग्दथ्यो। उसको लोग्ने  मटेंन्डोले बिहे भएको  सुरु सुरुका दिनहरुमा औधी माया गर्दथ्यो।  तरपनि मिरेम्बालाई त्यो सबै बनावटी जस्तो लाग्दथ्यो। ऊ सोच्थी यो सबै मायाको नाटक केवल सेक्सको लागि हो।   मटेंन्डोले उसको लागि कपडा किन्दा होस् या कुनै गिफ्ट जहिले पनि उ सोच्थी यो सबै क्षणिक स्वार्थपूर्तिको लागि मात्र हो।  उसले प्रसंशा गर्दा पनि बनावटी जस्तो लाग्दथ्यो मिरेम्बालाई ।  जसले गर्दा उ कहिले पनि खुसि हुन सकिन।  बिस्तारै  उनीहरुबीच सम्बन्ध चिसिदै जान थाल्यो। मटेंन्डो दिनभर आफ्नो काममा ब्यस्त हुन्थ्यो।  तर उ के गर्थ्यो, कहाँ काम गर्दथ्यो, कति पैसो कमाउथ्यो कसैलाई पनि थाहा हुदैनथ्यो।  उ बिहान सबेरै घरबाट निस्कन्थ्यो।  घरमा  मटेंन्डोको आमा र मिरेम्बा मात्र थिए।  उसको बाबु उ सानै हुदा समुन्द्रमा डुंगामा  डुबेर मोरेको थियो।
दिनहरु बित्दै गए। उनीहरुको दुइ सन्तान छोरीहरु जन्मे।  मिरेम्बा छोरीहरुको रेखदेख र खेति पातीमा ब्यस्त हुदै गई।  मटेंन्डोको स्वभावमा अस्वाभाविक परिबर्तनहरु आउन थाले। ऊ राति अबेर घर आउने। खान नखाने। नबोल्ने।  एक्लैएक्लै बस्ने। यौन सम्पर्क राक्ने बेला पनि अस्वाभाविक गतिबिधि गर्ने गर्न थाल्यो। उनीहरु बीच सधै जसो झगडा हुन थाल्यो।  एकअर्काले हिलो छ्यापा छ्याप गर्न थाले। बिस्तारै बिस्तारै उनीहरुको सम्बन्धमा डडेलो लाग्न थाल्यो।मटेंन्डो घरमा आउदा अत्यधिक नसामा आउथ्यो। कुनै बेला ऊ हप्तौ सम्म पनि घरमा आउदैनथ्यो।   यसरि बिस्तारै बिस्तारै उ लागु पदार्थको दुर्ब्यसनिमा फस्दै गयो। अब ऊ स्वास्नीलाई जथाभाबी आरोप लाउने,कुट्ने गर्न थाल्यो।
मिरेम्बालाई यो नौलो घटना थिएन। त्यसै पनि उसलाई आफ्नो लोग्ने प्रति कहिले पनि विश्वास जागेन। मटेंन्डोले औधी माँया गर्दा गर्दै पनि ऊ कहिले उसलाई  माँयाको पित्को सम्म भ्यालु दिइन। मिरेम्बाको  नजरमा उ सधै काम नलाग्ने अपराधि जस्तै थियो। मिरेम्बा न त ऊ संग घुम्न जान नै मान्थी, न संगै फिल्म हेर्न। किन किन ऊ आफ्नो बिहे प्रति खुसि थिइन। जीवन त्यसै लतारि। लातार्दा लतार्दै दुइ छोरीहरुको आमा बनी। तर लोग्ने प्रति माया र विश्वास जागेन। 
एकदिन घरबाट दुइ छोरीहरु लिएर भागी मिरेम्बा। दुइदिन सम्मको जंगलको बाटो हिडेर एउटा बस स्टप सम्म पुगी।  त्यहाँबाट सिधै कम्पला पुगी।  कम्पलामा उसका दिनहरु सहज भएनन्। साम्बिया नदि किनारमा त्रिपाल मुनि दुइ छोरीहरुलाई छोडेर दिनभर  मजदुरी गर्न थाली।  सलक्क जिउडाल परेकी, दुई दुई छोरीहरुको आमा भैसक्दा पनि उसको जिउ डाल असाध्य मिलेको थियो। मैला झुत्रे कपडामा पनि उसको सुन्दरता उतिकै लोभलाग्दो थियो। बिस्तारै  शहरका केटाहरुको आँखा पर्न थाले मिरेम्बा माथि। मिरेम्बा कुनै केटाहरुलाई विश्वास गर्दिन थि।  दिनहरु बित्दै गए।  जिबन झन् झन् कस्टकर बन्दै गयो। सुकुम्बासी बस्तीमा पुलिसहरुले घरि घरि दुख दिन्थे। छोरीहरुलाई स्कुल राक्ने बेला भैसकेको थियो। साम्बिया नदि किनारमा बसेर घन्टौ सम्म बर्बरी आशु मिसाउथी खोलाको पानि संगै ऊ ।
एकदिन उ छोरिहरुसंग इद अल अधा चाड मनाउन मस्जित गएको बेला आदम नाम गरेको केटो संग परिचय भयो। परिचयको क्रममा उसले आफु घरेलु हिंसाबाट छुटकारा पाउनको लागी घरबाट भागेको र नदि किनारमा सुकुम्बासी भै बसेको बताई। आदमले उसलाई हिंसामा परेका महिलाहरुलाई राख्ने संस्थामा पुर्याइदियो। 'फाइट फर वोमन राइट्स' भन्ने एउटा अन्तरास्ट्रिय संस्थाले मिरेम्बालाई शेल्टर दियो भने छोरीहरुलाई स्कुलको पनि व्यवस्था गरिदियो। उ सेल्टरमा हुदा आदम उसलाई भेट्न आउदथ्यो। बिस्तारै बिस्तारै आदमसंग उसको भित्रि मनदेखि मायाँ जाग्न थाल्यो। अब उसलाई सबै केटाहरु लम्पट ,स्वार्थी  र स्वानी पिटुवा मात्र हुदैनन् कि जस्तो आवास हुन थाल्यो।  शेल्टरमा बेला बेलामा महिला हकअधिकारको बारेमा प्रशिक्षण भैरहन्थ्यो। युरोप, अमेरिका तथा क्यानाडामा महिलाहरुको अवस्था, मानब अधिकार र महिला अधिकारको  बारेमा धेरै कुराहरु बुझी उसले। क्यानाडामा महिलाहरुको अवस्था अत्यन्त राम्रो र शरणार्थीको रुपमा जान सक्ने बुझेपछि उसले क्यानाडा जाने सपना देख्न थाली।
आदम एउटा सरणार्थी सिविरमा काम गर्दथ्यो।मिरेम्बालाई मनदेखि नै माया गर्दथ्यो ऊ। बेला बेलामा दुबैजना म्बुरो तालको छेउमा बसेर घन्टौ बिताउदथे।  लुबिरी दरबारको चौरमा छोरीहरुलाई छोडेर नजिकैको झाडीभित्र शिकार खेल्थे। मिरेम्बाले जिबनमा पहिलो पटक भित्रै देखि माया गर्न थालेकी थिई आदमलाई। मटेंन्डोले माया नगरेको चै कहाँ हो र  उसलाई तर मिरेम्बाको दिमागमा आफ्नो बाबु प्रतिको नराम्रो छाँप र दिदीहरुको अवस्थाले गर्दा उसमा नारी  समबेदनाहरु सबै मोरिसकेका थिए। आदम संगको भेट र उसले गरेको सहयोगले नारी स्वभाव जगाइदियो। बेला बेला मटेंन्डोको यादले चिमोट्न थाल्यो उसलाई। उसले खोज्यो खोजेन होला भन्ने पिरलोले पोल्न थाल्यो। छोरीहरुको अनुहारमा मटेंन्डोको आकृति नियाल्न थाली ऊ। बिहे गरेको दुई दुई बर्ष सम्म के गरेन र उसले मिरेम्बाको माया पाउन।  तर उसले कहिले पनि बुझ्न चाहिन। मिरेम्बाले शिविरमा धेरै महिलाहरुको कथा सुनी।  तर उसको कथा अरुहरुको भन्दा अलि फरक थियो। आदमसंग्को निकट सम्बन्धले उसको जिबनमा तुफानको काम गर्यो। अब उसले आदमलाई प्रयोग गरेर जसरि भएपनि क्यानाडा जाने निर्णय गरि।
आदम आफुपनि क्यानाडा जानको लागि प्रोसेस गरेकोले मिरेम्बलाई क्यानाडा पठाउदा फाइदै हुने देख्यो। सबैकुराको ताजोपाजो मिलाएर  उसले मिरेम्बालाई शरणार्थी कोटामा क्यानाडा पठायो।
तिन र चार बर्षका छोरीहरु साथमा लिएर अल्बेर्टा, क्यानाडा छिरी मिरेम्बा। त्यहाँको बस्ने र खाने व्यवस्था सबै क्यानडियन सरकारले गर्यो सुरुको दुइ वर्ष सम्म।  छोरीहरुको भत्ता पनि राम्रै आउथ्यो। एउटा छोरि स्कुल जान थाली। सुरुका दिनहरु पक्कै पनि सहज थिएनन् उस्कोलागी। तरपनि खान र बस्नको लागि समस्या थिएन। जब सरकारी सहयोग बन्द भयो, तत्कालै उसले काम खोज्नु पर्यो।  घरमा छोरीहरुको रेखदेख र बाहिर काम सहज पक्कै पनि थिएन। महिना को पहिलो दिन नै उसको बैंक खाता रित्तो हुन्थ्यो। घर भाडा, बिजुलीको बिल, पानि को बिल, फोन को बिल, इन्टरनेटको बिल, बस भाडा , ग्रोसरी।  अझै अरु के के हो केके।  आफ्नो भन्ने कोहि छैन।  ओल्लो पल्लो कोठाको मान्छे सँग पनि चिनजान छैन। पाँच पाँच महिना हिउ पर्ने।  चिसो उतिकै।  गाडी छैन।  पब्लिक बस कुर्न पर्यो कतै निस्कदा। उसले सुने जस्तो लागेन क्यानाडा। सोची,जीवन साथि भएको भए  जीवन अलि सहज त हुन्थ्यो कि ? फेरी पनि मटेंन्डोको याद आयो उसलाई।
 क्यानाडा आइसकेपछि आदमसंग धेरै कुरा भएन मिरेम्बको ।  सुरुसुरुमा अलि अलि सम्पर्कथियो।  पछि आदमको क्यानाडा को प्रोसेस क्यान्सिल भएपनि उ अमेरिका गयो।   सम्पर्क पनि छुट्यो।  उ संग केबल छोटो तर अविस्मरणीय याद बाकि थियो।
वर्ष दिन पछि उसले  पाउने सरकारी सहयोग पनि आउन छोड्यो। भाषा तथा ब्यबसाहिक ज्ञानको अभाबमा काम पाउनु निकै गारो थियो।  त्यसमाथि उसले दिनमा काम पाउनु लगभग असम्भव नै भयो। एक्लो मान्छेले छोरीहरुको सेवा गरुस कि काम।  बालुवामा फालेको माछा जस्तै छटपटाउन थाली मिरेम्बा। एकदिन  कसैले उसलाई इम्मिग्रेशन ब्यबस्थापन गर्ने सँस्थामा गएर अंग्रेजी भाषा सिक्न सुझाएछ। त्यसैदिन आएकी थिइ मिरेम्बा बिनयको अफिसमा।  त्यो नै पहिलो भेट थियो ति हिस्सी परेकी काली सँग।
" म अंग्रजी भाषा सिक्नको लागि तपाइको अफिस आइकी हु। के गर्नु पर्छ ? " उसले निकै अप्ठेरो मानेजसरी सोधेकी थिई।
"केहि पनि गर्नु पर्दैन। खाली तपाइँ आउनु पर्यो रेगुलर। कहिले आउनुभयो क्यानाडा ?" बिनयले सोध्यो।
" म आएको त दुइ वर्ष जति हुन लाग्यो।  पहिले पहिले त सरकारी भत्ता आउथ्यो। कसैले पनि भाषा सिक्न पर्छ भनेनन्। छोरीहरुले गर्दा कतै काम गर्ने फुर्सद पनि मिलेन।  अवसर पनि भेटिन। अहिले काम खोज्दा काम पाइदैन।  भाषा पनि राम्रो संग आउदैन। हिजो एउटा साथिसंग भेट भयो र उसैले भनेकी भाषा सिक्न गयो भने अलि अलि पैसो पनि आउछ।  भाषा सिकेपछि काम पनि पाउन सजिलो हुन्छ भनेर सम्झाई। उसैले अहिले यहाँ सम्म लेर छोडेकी हो ", उसले एकै सासमा भनेकी थिई। उसको यो सरल जवाफ भित्र धेरै कुराहरु अटेका थिए।
"तपाईको हसबेण्डले के काम गर्नुहुन्छ? " विनयले सोध्यो।
"म सिंगल हो", उसले खल्लो मुस्कान छर्दै भनि। उसले बिनयका आँखाबाट आफ्ना आँखा छुटाएर पर कुना कुना तिर हेर्न थाली। उसको कुराले बिनयलाई  कन्फ्युज्ड गरायो। उ आफ्नो जीवन देखि एकदम निरास देखिई।
" तपाइँ कहाँ बस्नुहुन्छ? साथीहरु छन् कि छैनन् ? उसले कुराको ननिरन्तरता दियो । उ केहि बोलिन एकैछिन।  उसले आफ्नो पर्शबाट पलास्टिकको फोल्डर निकाली र उसको टेबल माथि राखिदिई।
"मेरो सबै डकुमेन्टहरु सबै यहाँ छन्।  कृपया मलाई धेरै कुराहरु नसोध्नुहोला" उसले भनि।
बिनयले फोल्डर टेबल बाट उठायो र त्यसभित्र भएका कागजपत्रहरुमा आँखा डुलायो।  उसले मिरेम्बालाई अंग्रेजी कक्षाको लागि रजिस्टर पनि गर्दियो।
" मैले तपाइको फाइल तयार गरेको छु। ऐले जान सक्नुहुन्छ। क्लास सुरु भयो भने हामि खबर गर्छौ।  यदि तपाईलाई केहि सोध्नु पर्यो भने यो नम्बरमा फोन गर्नुहोला ," विनयले आफ्नो भिजिटिंग कार्ड मिरेम्बातिर सार्दै भन्यो।
बिनय पाँच बर्ष पहिले भारतको केरलाबाट क्यानाडा छिरेको थियो। सुरुको दुइ वर्ष अत्यन्त दुखका साथ बितायो उसले।  यहि बिचमा उसको श्रीमतीसंग पनि सम्बन्ध छुट्यो। कारण केहि थिएन छुट्टिनु पर्ने। बिनयले रातिमा काम र दिउसोमा कलेज जान्थ्यो। एकदिन श्रीमती प्रेगनेंट भएको थाहापाउदा एकदम खुसि भएको थियो ऊ।  तर त्यो खुसि धेरै दिन टिकेन।  त्यो दिन ऊ  काममा थियो।  श्रीमतीले बेथा लागेको भनेर फोन गरेपछि काम छोडेर घर आइ हतार हतार हस्पिटल भर्ना गर्यो।  जब श्रीमतीले च्या च्या गर्दै जुम्ल्या छोरीहरु जन्माई, ऊ भयनाक सपनाबाट बिउझेजस्तो भयो।  ति छोरिहरुको अनुहार हेर्न सकेन उसले। किनकि ति दुवै ठुला ठुला ओठ भएका, टाउकोमा रौ नभएका काला वर्णका थिए। आमा र बाबु दुवैको छालाको रंग संग उनीहरुको रंग मिलेन। ओठ मिलेन, टाउको मिलेन। थुतुनो मिलेन। त्यसै दिन हस्पिटलबाट घर ल्याएर छोडी  बिपत्ता  भएको थियो ऊ। बहुला झैँ हिड्यो ऊ सडक सडक। केहिदिनमै ऊ टोरोन्टो छोडेर एडमन्टन आएको थियो। सोचेन कसले स्यहार गरेहोला सुत्केरीलाई भनेर? कसले हेरचाह गर्यो ति चिचिलाहरुलाई भनेर?
एडमन्टनमा पनि सहज पक्कै भएनन् उसका दिनहरु। न घरको न घाटको भयो ऊ। तर पनि संघर्ष गर्न छोडेन। कानुनि रुपमा झंजट आइलाग्ने कुराले उसलाई सताइरहेको थियो तर एकदिन उसको साथीले छोडेकी स्वास्नी कालेले स्यारेको सुनाएपछी भने मन एकोहोरो भयो उसको । खुसि भयो कि दुखि थाहा पाएन उसले।
महिनौको संघर्स पछि  एउटा गैर सरकारी सँस्थासंग काम सुरु गर्यो। अहिले पनि त्यहि सँस्थामा काम गर्छ ऊ। क्यानाडा नयाँ आउने मान्छेहरु जसलाई अंग्रेजी  भाषा सम्बधि राम्रो ज्ञान छैन उनीहरुलाई भाषा सिकाउछ । मिरेम्बा जस्तै थुप्रै आउछन उसकोमा भाषा सिक्न। तर आज किन किन मिरेम्बको छोटो प्रस्तुतिले उसको मनलाई बिथोलिदिएको छ। उसलाई भित्रै देखि मिरेम्बालाई सहयोग गर्न मन लाग्छ। तेही हप्तामा सुरु हुन लागेको कक्षामा मिरेम्बलाई राखिदिन्छ। भोलिपल्ट अफिस पुग्न साथ उसलाई फोन गरेर जानकारी गराउछ।
कलास  सुरु भएदेखि नै उसले मिरेम्बालाई सक्दो सहयोग गर्छ। मिरेम्बपनि सबै समस्या बिनयालाई धक नमानी बताउछे। दोश्रो लेबल पुग्दा नपुग्दै उनीहरुबीच घनिष्टता बद्छ। बिनय मिरेम्बाको घरमै पुगेर सहयोग गर्न थाल्छ। मिरेम्बाले एकदिन उसलाई आफ्नो परिवार लिएर खाना  खान बोलाउछे। त्यतिबेला बिनायले मिरेम्बालाई आफ्नो बारेमा सबै बताउछ।  मिरेम्बाले पनि सबै कथा खोलिदिन्छे  छरपस्ट। त्यति बेला भनेको थियो विनयले, " मिरेम्बा तिम्रो र मेरो कथा उस्तै उस्तै रहेछ। जीवनको कुन मोडमा के हुन्छ त्यो कसैलाई थाहा हुदैन रैछ। तिमि राम्री पनि छौ। स्मार्ट पनि छौ। यहाँ कामको महत्व हुन्छ। तिमिलाई म जसरि भएपनि काम खोजिदिन्छु। "
" म सानै देखि केटाहरु स्वार्थी हुन्छन। हिंशा गर्छन। सेक्स को लागि मात्र प्रेम गर्छन जस्तो ठान्थे। जसले गर्दा मैले आफ्नो लोग्नेलाई कहिले विश्वास गरिन।  त्यसैको कारणले उ कुलतमा लाग्यो र मैले छोडेर भाग्न पर्यो। आज सोच्दा म नै गलत रैछु। तिम्रो सहयोगले मलाई  नयाँ जीवन जिउन भरोसा  मिलेको छ," मिरेम्बाले ओठ टोक्दै भन्छे।
केहिदिनमै बिनयले उसलाई क्याथोलिक  स्कुलमा सरसफाई गर्ने काममा लगाइदिन्छ। मिरेम्बा छोरीहरु लाई त्यहि स्कुलमा भर्ना  गर्छे। बिहान आफु संगै लिएर जान्छे भने बेलुका संगै लिएर फर्कंछे। सायद यो भन्दा अरु काम भैदेको भए उसलाई अत्यन्त गारो पर्दथ्यो।
मिरेम्बाको सरल स्वभाव र सुन्दरताले बिनायलाई भित्र भित्रै आकर्षण गरिसकेको हुन्छ। एकदिन उसले मिरेम्बालाई भन्छ," तिमि छोरीहरु हुर्किसके पछि एक्ली हुन्छेउ।  उनीहरु अठार वर्ष पुगेपछि आफ्नो आफ्नो गरि खान्छन।  तिमीलाई पनि साथीको खाचो हुन्छ। के सोचेकी छौ। "
" मिरेम्बा उसको हात समाउदै भन्छे, " तिमि छौ नि परेको बेला सहयोग गर्ने।  तिमि भए पुग्यो मलाई।  हैन र ?"
"त्यसोभए तिमि भोलि तिमि मेरो घरमा आऊ छोरीहरु स्कुल छोडेर। आजै स्कुलमा भोलिको लागि छुट्टी पनि माग। तिमीसंग केहि जरुरि कुरा गर्नु छ " यति भन्दै उसले मिरेम्बको नाकको टुप्पो समातेर यता उता गराइदिन्छ।
मिरेम्बा पनि उसलाई गर्लम्म अँगालो हाल्छे। केहि पनि बोल्दिन।  बाताबरण सुन्य हुन्छ केहीबेर।  विनयले उसलाई गाडीमा बस्न अनुरोध गर्छ।  गाडीमा बस्छन दुबैजना । विनयले गाडीमा  म्युजिक लागाउछ र गाडी अलि परको खाली पार्किङ्ग लट सम्म पुर्याउछ। गाडीको सिट पछाडी पल्टाएर विनयले मिरेम्बालाई आफ्नो सिट मा तान्छ र दुइ साप्राको बिचमा राक्छ।  बिस्तारै बिना रोकतोक उसका हातहरु थुम्का थुम्कीहरु तिर सलबलाउछन। दुइ हातले उसको गाला मुसार्छ। मेरेम्बाको छातीको धड्कन बढेको र स्वास तातेको महसुस गर्छ। अनि मिरेम्बको टाउको आफूतिर फ़र्काउछ र उसका पोटिला ओठहरु उखुको रस चुसे झैँ चुस्न थाल्छ।मिरेम्बाले पनि आफ्ना पुस्ट साप्राको बिचमा कन्सुत्लो चलेझै केहि चल्मलाएको महसुस गर्छे।  एकपल्ट त्यो कन्सुत्लोलाई बायाँ हातले निमोठ्दिन्छे। त्यतिबेला उसको दाँया हात हर्न मा ठोकिन्छ र जोडसंग बज्छ। दुबैजना सतर्क हुन्छन।
मिरेम्बा बिनयको काखबाट निस्केर आफ्नो सिटमा पुग्छे। बिनयले मिरेम्बाको कपाल मुसार्दै भोलि आफ्नो घर आउन पुन सम्झाउछ। मिरेम्बा केहि नबोली बस्छे। विनयले गाडी पुन पहिलेको ठाउमा ल्याउछ। दुवै जना एक अर्कालाई अंगालो मारेर छुटिन्छन।
  अर्को दिन छोरीहरुलाई स्कुल छोडेर उ विनयको कोठातिर लाग्छे। उसको घरमा कोहि हुदैनन। वरिपरि  छिमेकीहरुलाई सोध्छे तर कसैले पनि चिन्दैनन् उसलाई। त्यसपछि निरास भयर घर फर्कन्छे। "के आफ्नो गाडी सम्म पुर्याउन मात्रै माया देखाएको हो त उसले।  कि उसले हिजो गाडीमा मनलागेको कुरा गर्न  नपाएर मन मोड्यो उसले? केटाहरु आखिरमा उसले सोचेजस्तै सबै बेकामे धोकेबाज हुन् ?" उसले दिनभर मनमा कुराहरु खेलाई। पटक पटक फोन गरि। अहँ फोन उठेन। फेरी मनमा अर्कै कुरा खेल्न थाल्यो। "कतै बाटोमा गाडी दुर्घटना त भएन ? हैन कतै इमर्जेंसी काममा पो गयो कि ? जे होस् एकपल्ट भोलि बिहानै उसको घरमा जानुपर्ला।" मनभरी कुरा खेलाउदैमा रात बित्यो उसको।
 भोलिपल्ट नयाँ नम्बरबाट फोन आयो, " म पुलिस बोल्दैछु के तपाइँ बिनयलाई चिन्नुहुन्छ?"
ऊ एकछिन अलमल परि। फेरी पनि उही प्रश्न दोहिरियो " तपाइँ मिरम्बा हो ? बिनयलाई चिन्नुहुन्छ ?"
" हो , किन? कहाँ छ बिनय ? " उसले हड्बडाउदै सोधी।
पुलिसले विनयको गाडी दुर्घटनामा मृतु भैसकेको जानकारी गराउछ र उसलाई केहि प्रश्नहरु सोध्ने भदै पुलिस चौकीमा बोलाउछ। मिरेम्बालाई रिंगटा लाग्छ र भुइमा ढल्छे।
विनयको मृतु पश्यात उ डिप्रेसनमा गई। उपचार गर्नको लागि स्कुलले उसलाई एक महिनाको लागि तलबी बिदा दिन्छ। बिदा पछि ऊ घरमा एक्लै बस्दा झन् झन् डिप्रेसनले गाल्दै जान्छ। एकदिन उ एकाएक घरबाट हराउछे।  छोरीहरुलाई अबेरसम्म स्कुलमा लिन नआउदा उनीहरुले पुलिसलाइ खबर गर्छन।  पुलिसले जताततै उसको खोजि गर्छ तर  भेट्दैन कतैपनि।  छोरीहरु एउटा गैरसरकारी संस्थाले हेर्ने जिम्मा लिन्छ। अन्त्यमा एकमहिनाको पुलिस  अनुसन्धान पछि मिरेम्बाले सस्काचेवन नदीको पुलबाट आत्महत्या गरेको हुनसक्ने रिपोर्ट बनाउछ पुलिस।